Bóg nie jest Bogiem umarłych lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją. (Łk 20,38)
W pierwsze dni listopada, częściej niż kiedykolwiek w roku, odwiedzamy nasze cmentarze. Na naszych cmentarzach królują krzyże. Krzyże stawiają zmarłym ich bliscy. Nawet wtedy, gdy z praktyką wiary nie było za życia najlepiej. A nawet, gdy jej wcale nie było.
Dlaczego tak jest? Bo Boga kojarzymy przede wszystkim ze śmiercią, niebem - czyli życiem pozagrobowym.
Tymczasem dziś Chrystus prostuje nasze koślawe wyobrażenia o Bogu. Bóg nie jest Bogiem umarłych lecz żywych - powiada. Dlaczego?
Bo umarłym już nic nie pomoże - jeśli nie przeżyli swego życia w zgodzie z Bogiem. Jeśli nie żyli dla Niego. Mieli swe życie - swą szansę - swój złoty róg.
Ale nie bez kozery mówimy, że nadzieja umiera ostatnia. To nieprawda, że umarłym już nic nie pomoże. Owszem, nie pomoże im najbardziej okazały pomnik, najwymyślniejsze znicze, nawet największy, najwspanialszy krzyż na mogile.
Za to może pomóc twoja żarliwa (by nie powiedzieć - natrętna) modlitwa.
Targuj się jak Abraham – o ich zmartwychwstanie.
Czyli o to, aby uznani zostali za godnych udziału w świecie przyszłym (por. Łk 20,35). Aby z czyśćcowych czeluści trafili do żywych.
Tych wiecznie żywych.
Moje zainteresowania koncentrują się wokół nauk ścisłych, filozofii, religii, muzyki, literatury, fotografii, grafiki komputerowej, polityki i życia społecznego - niekoniecznie w tej kolejności.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
