Narodowy Bank Polski prywatnym folwarkiem władzy?

Kiedyś ze stanowiska ministra finansów odszedł bardzo dobry minister Paweł Szałamacha - twórca procedur uszczelnienia VAT. Teraz z tego samego stanowiska odeszła Teresa Czerwińska - też dobra minister. Sądząc ze słów komentatorów, wiadomości nieoficjalnych i domysłów obie osoby odeszły z tego samego powodu. Uważały, że wydatki z budżetu narzucane im przez władzę, zagrażają dobru budżetu i państwa, a oni nie chcieli przyczyniać się do tworzenia takich zagrożeń. Jednocześnie obie osoby były lojalne wobec władzy,choć może nie wobec ostatecznej władzy czyli ludu czy narodu, nie informowały bowiem narodu czy tzw opinii publicznej o powodach swego odejścia. Było to dla władzy błogosławione, bo oficjalny komunikat Szałamachy czy Czerwińskiej o powodach ich odejścia, byłby niedobry dla władzy, a nawet mógł wywrzeć wpływ na wyniki wyborcze - potwierdzając np, że miłe skądinąd dla nas wydatki socjalne są rzeczywiście rozdawnictwem potencjalnie groźnym, a nie tylko rozdawnictwem w ustach wrogiej i zdradzieckiej opozycji. Prawdopodobnie za to, i Szałamacha, i Czerwińska zostali wynagrodzeni - identycznie. Zostali członkami zarządu Narodowego Banku Polskiego, chociaż NBP o nich nie prosił, bo w zarządzie nie było wakatów i bez ich udziału w Zarządzie NBP radził sobie wystarczająco dobrze. Mechanizm może być taki: władza nakazuje prezesowi NBP przyjąć takie osoby - nie bacząc na niezależność NBP - a prezes przyjmuje. Koszty banku zwiększają się o uposażenie tych dwojga byłych ministrów. Zostają wynagrodzeni za usługę wobec władzy, ale już nie wobec narodu, nie - prywatnymi pieniędzmi władcy czy władców, tylko - państwowymi pieniędzmi narodu.  Nie dość, że przed suwerenem ważne rzeczy się przemilcza, to jeszcze tym, co przemilczeli, jeszcze naród za przemilczenie płaci.