Podwójne kryteria w ocenianiu TW

Zwraca się uwagę - raczej krytycznie, że oceniając np TW ( tajnych wspólpracowników SB) stosowane są podwójne kryteria. Jeśli takim donosicielem okazał się jakiś "nasz",do tego człowiek twórczy, zasłużony itp, to szukamy wszelkich okoliczności łagodzących dla niego, podważamy wiarygodność dokumentów SB itd.itd. Ale jeśli wspólpracownikiem okazał się ktoś nie "nasz", choćby i twórczy, zasłużony, to okoliczności łagodzących nie szukamy i widzieć nie chcemy, a w dokumenty SB wierzymy święcie. Ale takie postępowanie jest normalne, ludzkie (co nie znaczy, że sprawiedliwe i pożądane w życiu publicznym) i niemal każdy z nas stosuje je na codzień w bardzo wielu sprawach. Gdy kogoś lubimy, gdy jest bliski, to zupełnie inaczej jego wpadki oceniamy niż gdy taką samą wpadkę zaliczył ktos nielubiany - przynajmniej w pierwszym momencie po dowiedzeniu się o wpadce. We wpadkę lubianego niemal wierzyć nie chcemy, natomiast przewina nielubianego potwierdza nam słuszność tego, żeśmy go nie lubili. Nadto jeśli ktoś, prócz tego, iż był TW, bywał również dzielnym albo wręcz bohaterskim człowiekiem, wiele dokonał, był dobry dla innych itd itd, to zasługuje przecież - pomimo wszystko -na wyższą ocenę niż ktoś, kto prócz tego, że był TW, był tylko jeszcze w każdej dziedzinie skurwysynem. Pomimo tego, co napisałem, uważam jednak, że publicysta np dyskutujący o osobach publicznych, które były TW, powinien zrezygnować z opisanego wyżej ludzkiego odruchu wyrozumiałości dla swoich i oceniać w miarę obiektywnie. Jest śmieszny ten, kto krytykował kiedyś zażarcie broniących np Wałęsę przed zarzutem bycia Bolkiem, a teraz sam broni np Kieżuna dokładnie w ten sam sposób, który  krytykował.