Miara jakości (naszej) demokracji

Wiadomo, że są różne demokracje - lepsze i gorsze,całkowite i połowiczne, autentyczne i pozorne, wolnościowe i zamordystyczne itd. Są tacy, co mówią, że u nas  właściwie nie ma demokracji, lecz są i tacy, którzy mówią, iż jest - i to niezła. Jak to w miarę obiektywnie zmierzyć? Można różnie. Np patrząc na stosunek władzy do opozycyjności i krytyki. W dobrej demokracji, gdzie rządzący są szczerymi demokratami, opozycyjność i krytyka są uważane za służbę publiczną. Władza łaknie tam opozycji, bo wie, że krytyka jest konieczna, aby zapobiec błędom, aby podpowiadać różne rozwiązania, aby ustrzec władców przed nadużyciami. Z drugiej strony w systemach totalitarnych opozycyjność i krytyka są zbrodnią, za którą płaci się nawet utratą życia. Nie święta, a wręcz przeciwnie, władza znająca w swym mniemaniu słuszną i świętą drogę narodu żąda, by traktować ją jak świetość, a opozycyjność i krytyka prócz tego, że są zbrodnią, są też świetokradztwem. Jak jest u nas?  U nas opozycyjnośc i krytyka zaczynają być traktowane nie jak zbrodnia , ale niekiedy jak wykroczenie. Wskazuje na to nazywanie w wiadomościach tzw publicznej telewizji ludzi buczących na przedstawicieli władzy chuliganami czy łobuzami. Oraz wskazuje na to poważne ograniczenie prawa do zgromadzeń, gdzie może ujawniać się opozycyjność i krytyka czy pozbywanie się z telewizji dziennikarzy, którzy, jak mawia Rewiński, "gęgają inaczej niż chce władza" - czyli gęgają opozycyjnie.