2 kwietnia 2005 roku pozostaje dla wielu ludzi doświadczeniem przełomowym. Takie doświadczenie solidarności, wspólnoty, ale także tego, czym jest chrzescijaństwo i polskość wielu (także ja) przeżyło po raz pierwszy w życiu i bardzo prawdopodobne, że po raz ostatni. Kolejne rocznice tego szczególnego wydarzenia nie powinny więc być próbą jego powtórzenia, bo pewne zdarzenia mogą zdarzyć się tylko raz. Zamiast tego powinny stać się okazją do szczegółowego rachunku sumienia. Rachunku, który każdy musi przeprowadzić dla siebie i na sobie, a nie na innych (jak to często robią dziennikarze).
Na pytanie o to, jak radzimy sobie z dziedzictwem Jana Pawła II trzeba odpowiedzieć osobiście, w konkrecie swojego życia, a nie w jakimś ogólnym biczowaniu wszystkich Polaków, którzy rzekomo nie zajmują się papieżem i nie pamiętają o jego nauczaniu. Takich papieskich pytań nie brakuje. Pozwolę sobie przytoczyć kilka z nich. Bez publicznej odpowiedzi. Może pomogą one jeszcze komuś odpowiedzieć na pytanie, jak on jest wierny papieskiemu nauczania, jak realizuje je w życiu.
1. Kiedy ostatnio czytałem teksty Jana Pawła II?
2. Czy zdarza mi się zadawać sobie pytanie jak papież podszedłby do dręczących mnie i/lub Polskę problemów?
2.1 Gdzie szukam odpowiedzi na to pytanie: w mediach, opiniach, czy w samych tekstach papieskich?
2.2 Czy próbuje w wprowadzać te recepty w życie?
3. Czy wiem, jaką wizję Polski miał Jan Paweł II?
4. Czy próbuję budowac Rzeczpospolitą bardziej papieską?
5. Czy i w jakim angażuje się w budowanie cywilizacji życia, do czego wzywał Jan Paweł II?
6. Czy chcę i potrafię sprzeciwiać się zjawiskom, które potępiał Jan Paweł II (aborcji, eutanazji, antykoncepcji)?
7. Czy nie boję się otwarcie głosić Chrystusa, jako jedyną odpowiedź na problemy świata, ale i jednostek?
8. Czy opowiadam swoim dzieciom o wielkich rzeczach, jakie zdziałał Bóg w Polsce i na świecie przez posługę Jana Pawła II?
9. Czy podejmuje misję głoszenia Ewangelii Europie i Miłosierdzia Bożego światu jaką przekazał Polakom Jan Paweł II Polakom?
Pytania można mnożyć. Jest ich wiele. I od odpowiedzi na nie w życiu konkretnych ludzi zależy to, czy dziedzictwo Jana Pawła II będzie realnie żywe, czy też mediom uda się je sprowadzić do poziomu kremówkowego. Apele, spotkania, uchwały sejmowe są ważne, bo uobecniają postać i wywołują emocje, ale na sądzie będziemy rozliczani (my, to znaczy politycy, dziennikarze, nauczyciele, rodzice, działacze społeczni, naukowcy itd. itp.), z tego, czy przekazaliśmy to dziedzictwo dalej, czy zbudowaliśmy cywilizację życia czy też antykulturę śmierci. Politycy, z PO, PiS, PSL i SLD będą na przykład rozliczani na Sądzie nie z tego, czy płakali po papieżu, i nawet nie z tego, czy przyjęli rezolucję na cześć Jana Pawła II, ale z tego, czy dopuścili do zabijania chorych i nienarodzonych, czy zgodzili się na likwidację zarodków, by przypodobać się mediom i czy przyłożyli się do aborcji u nastolatki, czy też bronili życie jej dziecka do końca. I podobnie jest z nami. Czasem do sprzeciwu nie trzeba wiele: wystarczy gest, słowo. podpisanie listu czy modlitwa. Pamiętajmy o tym 2 kwietnia... i przez cały rok.
Inne tematy w dziale Polityka
