"Uśpić debila"

Ten rosyjski tekst wpadł mi w ręce z pewnym opóźnieniem (bagatela dwa miesiące). Ale nie mam wątpliwości, że muszę go przytoczyć, by pokazać dokąd prowadzi nas przyjęcie, że aborcja eugeniczna (ze względu na stan zdrowia dziecka) jest czymś dopuszczalnym moralnie. Aleksander Nikonow (ukarany już przez rozmaite związki dziennikarskie) wyciągnął bowiem tylko (tak, tak) wszystkie możliwe wnioski z argumentacji zwolenników zabijania nienarodzonych ze wzgledu na stan zdrowia. A także przytoczył (fakt językiem brukowym) opinie wielu zwolenników tej formy aborcji.

«Рождение в семье дебила – трагедия. А граждане рожают себе детей для удовольствия, и не для мучений.

ПОЭТОМУ АБСОЛЮТНОЕ БОЛЬШИНСТВО НОРМАЛЬНЫХ ЛЮДЕЙ СДАЕТ БРАКОВАННЫХ ДЕТЕЙ ГОСУДАРСТВУ.
Оно у нас доброе, возится с ними подальше от глаз людских, потому что зрелище это не слабонервных. Наши приюты и так-то не сахар, а уж богадельни для слабонервных вообще туши свет… Может показаться, что дебилу лучше расти в семье, но это обманчивое впечатление.

Потому что семьи, забравшие из роддома слабоумного ребенка, обычно распадаются. Как правило, мужчина не выдерживает этого ада и уходит. Соответственно, ад для женщины удваивается. И усиливается с годами, потому что женщина понимает: опорой в старости слабоумный ребенок ей не станет, напротив, до смерти будет обузой. А самое страшное – что с ним случится потом? Если в приютах дебилы растут в обществе себе подобных и хоть как-то социализируются, там за ними смотрят, то куда пойдет 40-летний слабоумный, внезапно лишившийся материнской опеки? Кому он нужен?

Не гуманнее ли было таких детей усыплять при рождении? Ведь ликвидация новорожденного по сути ничем не отличается от аборта или так называемых искусственных родов (сверхпоздний аборт) – в обоих случаях прерывается жизнедеятельность не самоосознающей человеческой личности, но лишь болванки для будущей личности. И если болванка бракованная… Сейчас в мире много говорят об эвтаназии, когда неизлечимо больной человек, испытывающий адские боли, просит врачей его умертвить, чтобы избавить от невыносимых мучений, и врачи его просьбу выполняют. Но иногда больной не может сам попросить об этом последнем акте милосердия, например, когда он лежит в коме, и врачи говорят, что никогда из нее не выйдет – по сути, человек превратился в «овощ». Тогда в дело вступают ближайшие родственники и просят отключить «овощу» поддерживающую жизнь аппаратуру. Убежден: такое же право должны иметь и родители новорожденного дебила. Потому что эта болезнь неизлечима. А жизнь неполноценного – сплошное мучение. И сам он попросить об этом не может. Надо ему помочь.

Это и есть гуманизм.»

Prawda, że mocne... Nikonow nie ma najmniejszych wątpliwości, upośledzone dziecko to dla niego debil, a większośc normalnych ludzi się go pozbędzie, by zachować święty spokój. Ale żeby było jeszcze lepiej (bardziej humanitarnie) możnaby takie dziecko usypiać po urodzeniu, bo przecież "likwidacja noworodka niczym w istocie niczym nie różni się od aborcji czy późnych aborcji - w obu przypadkach przerywamy proces życiowy nie samoświadomej ludzkiej jednostki, ale tylko zalążek dla przyszłej jednostki. A jeśli zalążek jest wybrakowany" to trzeba go zabić samemu, tak by się nie męczył i nie przeszkadzał rodzicom w wygodnym życiu, nie naruszał ich dobrego samopoczucia. I to jest własnie humanizm - według Nowikowa.

I nie ma co ukrywać, że taki humanizm proponują w istocie także wszyscy zwolennicy zabijania ze względu na stan zdrowia (na co pozwala także nasze prawo). Oni chcą zabijać tylko nienarodzonych, a Nowikow podejmując ich (czasem nieuświadamianą) argumentację idzie o krok dalej (w sposób jednak przy takich założeniach uzasadniony), chcąc zabijać także narodzonych. I jakoś nie mam większych wątpliwości, że to się - jeśli nie odważymy się na radykalne zerwanie z równią pochyłą cywilizacji śmierci - w końcu stanie. A rozmaici zwolennicy kompromisu będą zachwalać wspaniałe polskie prawo, które pozwala na zabijanie niemowląt tylko wówczas, gdy są one chore, a nie jak w innych - pewnie bardziej postępowych krajach - zawsze kiedy nowonarodzony nie odpowiada rodzicom.