Względność Wielkiego Wybuchu i Wielkiego Kolapsu.

           17.07.2016.                                                                                                                                                                           

              Względność Wielkiego Wybuchu i Wielkiego Kolapsu.

 

           We współczesnym świecie pojęcie Wielkiego Wybuchu na do-

        bre zagościło w świadomości mieszkańców naszej planety.

        Spore zaskoczenie pośród katolików wywołało stwierdzenie

        papieża Franciszka, iż Teoria Wielkiego wybuchu oraz Teoria

         Ewolucji są prawdziwe.

       Teoria Wielkiego Kolapsu nie jest  przesądzona, ponieważ

       uczeni nie dokonali jeszcze dokładnego oszacowania masy

        Wszechświata, dlatego nie są w stanie ustalić, czy zacznie się

        on kiedyś kurczyć i powróci do stany wielkiej osobliwości.

        Owa perspektywa nie jest optymistyczna, dlatego rzadko się

        o niej dyskutuje.

        Oba te pojęcia są jednak efektem tego samego zjawiska, czyli

        rozszerzania się Wszechświata.

        Początkiem tych teorii było odkrycie przez Edwina Hubblea

        przesunięcia w kierunku niższej częstotliwości widma promie-

        niowania gwiazd należących do odległych galaktyk.

        Zjawisko to połączył uczony ze zjawiskiem Dopplera tyczącym

        fali akustycznej. Logicznym i jedynym wnioskiem jaki mogli

        wysnuć uczeni w tamtym czasie było przekonanie, iż owe

        galaktyki od nas się oddalają. Kiedy obserwacjom poddano

        gwiazdy położone w różnych stronach Kosmosu wniosek

        ten stał się zasadą.

        Właściwie w przestrzeni kosmicznej wszystko od siebie ucie-

        ka i trudno jest ustalić główne kierunki tego ruchu.

       Naukowcy zgrabnie powiązali ze sobą te ustalenia i ogłosili,

       że Wszechświat powstał w wyniku wielkiego Wybuchu około

       14 mld. lat temu.

       Czas ten jest nieustannie przesuwany wstecz wraz z kolejnymi

       odkryciami  najodleglejszych galaktyk.

       Model ten posiada jednak wiele słabych punktów, które są rato-

       wane przez wprowadzanie nowych pojęć, które go podtrzymuje

       przy życiu. Należy dostrzec również ogromne środki finansowe

       przekazywane na poszukiwanie w Kosmosie dowodów ciemnej

       materi, ciemnej energi , ucieczki galaktyk z prędkościami zna-

        cznie przekraczającymi prędkość światła.

       Współczesna nauka przypadkowo dostarczyła jednak argument-

       tów, iż wcale nie należy rozpatrywać przesunięcia ku czerwieni

       promieniowania gwiazd jako skutku ich oddalania się  od nas.

       Wytłumaczeniem tego zjawiska może być czas, który płynie

       z różną prędkością w naszej rzeczywistości i w miejscach, które

       obserwujemy. Nikt takiej możliwości nigdy wcześniej nie uwzęglę-

       dnił, lecz jest ona w świetle ostatnich ustaleń bardziej uprawnio-

       na niźli ucieczka galaktyk.

       Koncepcję taką pierwszy raz przedstawiłem jesienią `2014 roku.

       W tym roku dane mi było potwierdzić jej prawdziwość w ,, Funda-

       mentalnej teorii pola czasowego”.

        Wyniki obserwacji rozszerzającego się Wszechświata są prze-

        prowadzne na ziemi i z pojazdów kosmicznych umieszczonych

        na jej orbicie. Analizowane jest tam widmo światła docierają-

        ce z odległych gwiazd do siatek dyfrakcyjnych i szklanych

        pryzmatów. Wnioski tych pomiarów są jednoznaczne. Widmo

        to jest przesunięte w kierunku fal dłuższych.

        Wyobraźmy sobie uczonego dokonującego takiego samego

        pomiaru w odległej galaktyce w kierunku naszego Słońca.

        Wynik, który on uzyskał jest taki sam jaki otrzymali uczeni

        na Ziemi. Wniosek jaki wyciągnie ów badacz będzie identy-

        czny z tym, którym uzyskali nasi badacze.

        Dla niego nasza gwiazda, Słońce oddala się od jego rodzimej

        galaktyki. Podążając tym tropem dojdzie do wniosku, iż Wsze-

       chświat musiał powstać w wyniku gigantycznej eksplozji

        i wciąż ekspanduje.

       W tym przypadku oba pomiary są symetryczne, ponieważ

       uzyskane wyniki są identyczne.

       Potwierdzałoby to poprawność Teorii Wielkiego Wybuchu.

       Załóżmy teraz, iż w obu odległych miejscach czas płynie z ró-

       żną prędkością. Na naszej planecie wolniej, a w odległej gala-

        ktyce szybciej.

       Światło docierające do naszego badacza będzie nadal przesu-

       nięte w kierunku fali dłuższej, ponieważ w miejscu obserwacji

       czas  płynie szybciej, a przez to częstotliwość fali tam powsta-

        jącej jest niższa, niźli tej, która tworzy się na Ziemi.

        Wniosek z tego wypływający nie ulegnie zmianie, czyli Wszech-

        świat nadal się rozszerza i Wielki Wybuch się wydarzył.

        Powróćmy teraz do obserwatora w odległej galaktyce.

        Wynik jego obserwacji będzie odmienny. Ponieważ obserwuje

        on nasze Słońce z miejsca, w którym czas płynie szybciej niźli

        u nas to fala docierająca do niego będzie posiadała mniejszą

        długość w stosunku do tej jaka powstaje w tamtejszych waru-

        nkach. Spowodowane to jest wolniej płynącym czasem, który

        skutkuje przyśpieszeniem działania. Częstotliwość i nie tylko

        ona, wzrasta. Odnosząc tą rosnącą częstotliwość do zjawiska 

        Dopplera uczony ów wysnuje wniosek, iż odległa galaktyka

        zbliża się do niego.

        Obserwując inne równie dalekie galaktyki umocni się w prze-

        konaniu, że Wszechświat się zapada i następuje Wielki Kolaps.

        Jak widzicie Państwo mamy tu w jednym momencie dwie prze-

        ciwstawne wersje istnienia Kosmosu. Takie ujęcie powinno

        ucieszyć zwolenników obu koncepcji, gdyż każdy otrzymał

       potwierdzenie swojej idei.

        Obserwacje przeprowadzone w tym przypadku są niesymetry-

        czne, ponieważ wyniki ich są odmienne i przeciwstawne.

        Nauka jednak, takie rozumowanie odrzuci z odrazą.

       W tym przypadku powinna uczynić to jednak z Teorią Wielkiego

        Wybuchu i przekazać ją do skansenu absurdów.

        Wniosek ten nie jest jedynie złośliwą retoryką, lecz posiada

        głębokie uzasadnienie. Nikt nie zdoła zakwestionować odkry-

        cia, iż podczas osiągania wielkich prędkości w Wielkim Zderza-

        czu Hadronów wartość ładunku elementarnego protonu zmniej-

        sza się ponad 11000 razy. Maleją także wielkości innych warto-

        ści fizycznych materii.

       Sensowne wytłumaczenie tej sytuacji polega na przyjęciu po-

       glądu, że we Wszechświecie istnieją obszary, w których czas

       płynie z różną prędkością. I to właśnie on posiada przemożny

       wpływ na stan materii i zjawiska fizyczne w tych miejscach.

       My jedynie możemy dostrzec te różnice i odpowiednio je zin-

       terpretować.

       Zaakceptowanie tego modelu wymaga przyjęcia założenia,

       iż to czas posiada największy wpływ na wielkości danych

       fizycznych, które docierają do nas z głębi Kosmosu.

       Nie możemy jednak obecnie odrzucić faktu, iż w tym przesu-

       nięciu widma światła ku czerwieni istnieje składnik, który

       wynika z ruchu obserwowanego obiektu.

        Mam nadzieję, że uczonym szybko uda się odkryć sposób na

        rozróżnienie obu tych wielkości.

        Obserwacje wielu najbardziej odległych galaktyk pokazują  tak

        wielkie przesunięcia ich widma promieniowania w kierunku

        czerwieni, że prędkość ich powinna przekraczać wielokrotnie

       prędkość światła w próżni.

       Dla ratowania tej obserwacji wysnuwa się wniosek, iż to nie

       galaktyki tak błyskawicznie się oddalają, lecz to rozszerza się

       tamtejsza przestrzeń. Jest to tym bardziej wątpliwe, ponieważ

       współczesna nauka posiada bardzo mgliste pojęcie o własno-

       ściach samej przestrzeni.