Antygrawitacyjne prawo powszechnego ciążenia Izaaka Newtona.

13.09.2021

Spis treści.

       1. Wstęp.
       2.Krótki rys historyczny.
       3. Teza.
       4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w centralnym polu grawitacyjnym.
       5.    Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w polu anty grawitacyjnym.
       6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola grawitacyjnego.
       7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola anty grawitacyjnego.
       8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym.
       8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą teorią.
       8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.
       9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym.
       9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.
       9.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.

10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona. *
11. Wnioski.

1.Wstęp.

Już od dłuższego czasu usiłuję zgłębić niekonsekwencje pojawiające się w interpretacji praw, które pochodzą od prawa powszechnego ciążenia odkrytego przez Izaaka Newtona.
Moje poważne wątpliwości budzą wzory na energię potencjalną, potencjał pola grawitacyjnego oraz pracę w polu grawitacyjnym
Wątpliwości te wynikają z faktu, iż owe wielkości przyjmują niewłaściwe ujemne wartości, a także wzory na ich wyliczanie są wyprowadzane z uwzględnieniem tych minusowych wielkości.
Specyfikę tą uważam za niezgodną z elementarną logiką, pomimo uzasadniania jej przez luminarzy nowożytnej nauki.
Podczas analizowania wyprowadzanych wzorów na owe zależności dopatrzyłem się poważnych uchybień logicznych oraz fizycznych w nich zawartych.
Po długotrwałych i intensywnych dociekaniach ustaliłem przyczynę tych wszystkich rozbieżności.
Przez pewien czas, z tego właśnie powodu przeżywałem wstrząs poznawczy , ponieważ w najśmielszych snach nie przyszedłby mi do głowy taka manipulacja naukowa.
Do tej pory byłem przekonany, iż Izaak Newton był niewzruszonym fundamentem nauki.
Okazało się jednak, iż był kolejnym członkiem parady oszustów jaki zafundowała ona ludzkości.

2. Krótki rys historyczny.

      Rozwój nowożytnej nauki rozpoczął się od publikowania w 1543 roku, przez Mikołaja Kopernia astronomicznego dzieła „ O obrotach sfer niebieskich”
Z niezrozumiałych powodów opracowanie to szybko stało się przyczynkiem do podważenia teorii Ptolemeusza, chociaż nie pojawił się w nim najmniejszy powód, który uzasadniałby takie podejście.
Dokonała się wówczas w sferach naukowych rewolucja intelektualna, która zamieniła układ geocentryczny Ptolemeusza w heliocentryczny Mikołaja Kopernika.
Ziemia przestała być środkiem Wszechświata a Słońce stało się centrum naszego Układu Słonecznego.
Nasz glob zaś jedną z kilku planet je okrążających.
Do czasu opublikowania w roku 1687 przez Izaaka
Newtona dzieła „Philosophiae naturalis principia mathematica ” oba układy były używane równorzędnie.
Prawo powszechnego ciążenia, które zdefiniował, dało asumpt do wyznaczenia orbit i mas planet oraz Słońca.
Do pełni szczęścia brakowało jeszcze znajomości stałej grawitacji.

    Wzór opisujący przyciąganie się dwóch ciał.

                     F = GMm/r2      [ N ]

     F - siła z jaką przyciągają się dwa ciała   [ N ]
      G- 6.67259 x 10-11   - stała grawitacji -   [ m3/(kg s2)
      M -   masa ciała        [ kg ]
      m - masa ciała        [ kg ]
      r – odległość pomiędzy środkami ciał     [ m ]

         W 1798 roku Henry Cavendish za pomocy wagi skręceń dokładnie wyznaczył wartość stałej grawitacji.
Teoria Heliocentryczna od tego momentu zyskała matematyczno fizyczne podstawy i zapanowała niepodzielnie w astronomii.
Stała grawitacji była jedyną wartością we wzorze Newtona, która posiadała oparcie w eksperymencie fizycznym.
Uczony ustalił wielkość siły z jaką przyciągają się dwie określone masy.
Ponieważ zmierzył również odległość pomiędzy nimi, to ze wzoru Newtona mógł wyliczyć wartość stałej grawitacji.

G = Fr2 / Mm [ m3/(kg s2]

Stała grawitacji została jednak wyznaczona ze wzoru, który wcale nie jest nieskazitelnie grawitacyjny.
Ostatnie pomiary stałej grawitacji wykazały, iż nie jest ona stała, lecz zmienia się w czasie.

3.Teza.

Przyjmuję tezę, iż niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest powszechnym prawem odpychania materii. Poprawna jego interpretacja jest sprzeczna z tym co przez kilka wieków wmawiały nam naukowe oraz światowe elity.
Według jego zasad nie może istnieć żadne ciało niebieskie jak i jakikolwiek inny układ oparty o taką zasadę.
W opracowaniu tym wykażę, iż wzory na pracę oraz energię potencjalną jak i potencjał pola grawitacyjnego
są słuszne jedynie przy założeniu, że prawo Newtona dotyczy odpychania się materii.
Nie zdecyduję się na kolejną tezę, wypływającej z poprzedniej, iż nie żyjemy w Układzie Słonecznym.
Na pewno uprawniona jest jednak opinia , iż powinna zostać opracowana nowa teoria grawitacji, która uzasadniałaby takie przekonanie.
W przypadku niemożności spełnienia tego wymogu, zaistnieje konieczność stworzenia nowej teorii opisującej budowę Kosmosu.
Po prawie pięciu wiekach nauka cofa się do czasów antycznych.
Stanisław Ignacy Witkiewicz zakwalifikowałby takie zdarzenie do kabaretu metafizycznego ludzkości.

4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w centralnym polu grawitacyjnym.

Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać pod-czas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy . Przyjęcie takiego założenia pozwala na odniesienie potencjału istniejącego w punkcie nieskończenie odległym od masy M, gdzie jego wartość jest równa 0, do punktu odległego od masy M o r.
Działanie takie można zapisać za pomocą poniższe go wzoru.

ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞

       ΔEp – różnica energii potencjalnej
      Epr – energia potencjalna w odległości r od masy M
      Ep∞ ¬- energia potencjalna w nieskończoności
      Wr∞ - praca potrzebna do przesunięcia ciała o masie
           m z odległości r od masy M do nieskończoności.

ΔEp = Ep (∞ ) - Ep (r) = Wr∞ = ∞r∫ Fdr = ∞r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]∞r = - (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r =
= GMm (1/∞ -1/r ) = GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r

                  Ep = - GMm/r    [ - J/kg ]

     Tak wygląda wzór na obliczenie energii potencjalnej, istniejącej w dowolnym punkcie centralnego pola grawitacyjnego.
Wartość energii wyliczona w ten sposób jest ujemna.
W rozumieniu fizycznym nie może ona być energią potencjalną.
Taki wzór został jednak przyjęty w fizyce do obliczania wartości energii potencjalnej w centralnym polu grawitacyjnym.
Pozwala on ukryć prawdę, że energia potencjalna male-je wraz z oddalaniem się od centrum pola grawitacyjnego.
Dzięki znakowi minus przed wzorem, energia potencjalna na każdej kolejnej orbicie, licząc od masy M, wzrasta w stosunku do niższej orbity.
Jej wartość jest jednak zawsze ujemna.
     Proszę w przystępny sposób wyjaśnić, jak można sobie wyobrazić energię, której jest mniej niż nic i to jeszcze o określoną wartość?

5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną polu anty grawitacyjnym.

Przyjmuję, iż siła z jaką oddziałują na siebie dwa ciała jest siłą odpychającą, czyli anty grawitacyjną.
.W takim przypadku energia potencjalna w centralnym polu anty grawitacyjnym będzie równa pracy jaką należy
wykonać przy zbliżaniu ciał do siebie.
Założę, że pracę tą wykonamy przesuwając ciało o masie m z nieskończoności do punktu odległego od ciała M o odległość r.

ΔEp = Ep (r) - Ep (∞ ) = W∞r = ∞r∫ Fdr = r∞∫ (GMm)/r2 dr = [ (-GMm)/r ]r∞ = - GMm ( 1/∞ - 1/r ) = -GMm ( 0 - 1/r ) = GMm/ r

Ep = GMm/r [ J/ kg ]

Uwagi.

Energia potencjalna obliczona w ten sposób jest dodatnia, czyli mogąca realnie istnieć.
W polu grawitacyjnym o takich cechach, jej wartość będzie zmieniała się w odmienny sposób, niż zostaliśmy do tego przyzwyczajeni.
Będzie wzrastała wraz ze zmniejszaniem się orbity, a malała w trakcie oddalania się od centrum pola grawitacyjnego.
Ponieważ jej wartość jest większa na niższej orbicie w stosunku do wyższej, dlatego ciała z jej powierzchni powinny oddalać się od niej.
Zniknie siła, która wiąże grawitacyjnie materię.
Stąd wziął się zapewne pomysł na dołączenie znaku minus przed wzorem, aby uchronić Ziemię oraz cały Układ Słoneczny przed dezintegracją.
Cel zaiste chwalebny, a szczególnie dla ugruntowania ciemnoty i zabobonu w astronomii oraz nauce.

6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola grawitacyjnego.

Potencjałem pola grawitacyjnego nazywamy stosunek energii potencjalnej grawitacji ciała do jego masy.

V = Ep / m
V = (- GMm / r ) / m

V = - GM/r [ - J / kg ]

V – potencjał pola grawitacyjnego [ -J/ kg ]

Uwagi.

W ujęciu klasycznym potencjał pola grawitacyjnego jest ujemny, ponieważ do wyprowadzenia tego wzoru wykorzystuje się wzór na ujemną energię potencjalną w centralnym polu grawitacyjnym.

    7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola anty grawitacyjnego.


                        V = Ep / m
                  V = ( GMm / r ) / m

V = GM/r [ J / kg ]

Uwagi.

Wzór na potencjał pola grawitacyjnego wyprowadzony według takich założeń wykazuje dodatnią jego wartość
Wzrasta on w miarę zbliżania się do masy tworzącej anty grawitacyjne pole.

8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym.

Zaprezentuję poniżej różne sposoby wyprowadzenia owej zależności w centralnym polu grawitacyjnym.
Ostateczny efekt tego działania będzie zależny od metody jaką wykorzystam do tego celu.
Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonuje-my podczas przemieszczania masy w tym polu.
Kiedy dokonujemy tej czynności oddalając od siebie oba, lub jedno z ciał to praca jest dodatnia, ponieważ wykonujemy ją w kierunku przeciwnym do zwrotu pola grawitacyjnego.

W ( r1→ r2 ) = G m1m2 ( 1/ r1 – 1/ r2 )

    W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną   równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu mas punktowych m1 ,                               m2 , z odległości r1 na odległość r2 .
    m1 , m2 - masy ciał     [kg ]
    r1 - początkowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]
    r2 – końcowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]
                       r1 < r2

8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą teorią.

W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość r2 .

W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) = ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

            W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0

                                      Uwagi.

    Powyższy wzór jest zgodny ze stanem faktycznym.
Praca obliczona podczas oddalania mas od siebie posiada wartość dodatnią.                                                      Nie można jednak pominąć faktu, iż został on wyprowadzony z wykorzystaniem ujemnej energii potencjalnej na obu orbitach.
Z tego powodu nie jest on wiarygodny.

8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.

W r1 –r2 = r2r1∫ Fdr
Wr1 → r 2 =r2r1∫(GMm)/r2 dr = (-GMm)/r ]r2r1 = - (-GMm)/r ]r1r2 = GMm)/r ]r1r2= GMm ( 1/r2 – 1/r1 )

                 Wr1→r2 = GMm(1/r2 –1/r1 ) < 0    [-J ]

                           Uwagi.

     Ta metoda wyprowadzenia wzoru na pracę w centralnym polu grawitacyjnym jest oczywista i najprostsza.
Nie dokonuje się jednak takiej operacji z powodu uzyskania wzoru, który w jednoznaczny sposób wykazuje, iż praca wykonana w trakcie przemieszczania ciała z niższej orbity na wyższą jest ujemna.
Jest to całkowicie sprzeczne z obserwacją, dlatego dla uniknięcia kompromitacji wykonuje się działania z wykorzystaniem energii potencjalnej, która również jest wykazana z ujemną wartością.
        Dla Izaaka Newtona sprawy te nie były tajemnicą, ponieważ był on współtwórcą rachunku całkowego oraz różniczkowego i wykorzystywał go w swoich pracach naukowych.

9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym.

9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.

W ( r2→ r1 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu mas punktowych m1 , m2 , z odległości r2 na odległość r1 .

                                     r1 < r2

                     W ( r2→ r1 ) = Ep ( r1 ) – Ep ( r2 )
   W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 / r1   - Gm1m2 / r2 = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0 [ J ]

Uwagi.

Praca wykonywana w polu anty grawitacyjnym, wyliczona przy pomocy energii potencjalnej posiada wartość dodatnią.

9.2 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawitacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.

W r2 →r1 = r1r2∫ Fdr
W r2 →r1 =r1r2∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r1r2 = -GMm ( 1/r2 – 1/r1 ) = GMm ( 1/r1 – 1/r2 )

Wr1-r2 = GMm(1/r1 –1/r2 > 0

Uwagi.

Wzór na pracę wykonaną w polu anty grawitacyjnym za pomocą rachunku całkowego jest zgodny z logiką, ponieważ praca wyliczona za jego pomocą przyjmuje wartości dodatnie.

10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.*

Kilka dni po opublikowaniu tego opracowania spostrzegłem, iż grawitacja Newtona obciążona jest jeszcze
jedną nielogicznością.
Związana jest ona z niekonsekwentnym operowaniem pracą w polu grawitacyjnym.

Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać podczas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy .

             ΔEp = Ep∞ - Epr =   Wr∞
    Wr∞   =∞r∫ Fdr =∞r∫(GMm)/r2 dr =   - (GMm)/r ]∞r =   =- (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r = GMm (1/∞ -1/r ) =
= GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r   < 0

Wartość wykonanej pracy jest ujemna.

Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonujemy podczas przemieszczania masy w tym polu.
Przemieszczenia dokonujemy od centrum pola w kierunku nieskończoności.
Wartości r1 oraz r2 dotyczą jednak odległości znacznie mniejszych od tych położonych w nieskończoności.

r1 < r2

W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) = ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

               W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0

     Wartość wykonanej pracy jest dodatnia.

                                       Uwagi.

     Kiedy oblicza się pracę w polu grawitacyjnym to stosuje się identyczną zasadę dla obu przypadków.
Wykonuje się ją od centrum pola grawitacyjnego w kierunku na zewnątrz , czyli w stronę nieskończoności.
Logicznym jest, iż w tej sytuacji praca wykonywana w ten sposób powinna posiadać ten sam charakter fizyczny. Jej wartości powinna być dodatnie.
Uzyskujemy jednak jej przeciwstawne wielkości, uje-mną oraz dodatnią.
Uważam to za ogromny paradoks grawitacyjny.
Jest to chyba największy paradoks naukowy z jakim się spotkałem w swoim życiu.
Charakter pracy w centralnym polu grawitacyjnym zależy od odległości od centrum tego pola.
Przy przemieszczaniu masy w nieskończoność, praca niezauważalnie zamienia się w ujemną.
Pozostaje jeszcze ustalić położenie tego niezwykłego miejsca we Wszechświecie.

                          11. Wnioski.

1.   Z powyżej zaprezentowanych wyliczeń wynika, iż pełną zgodność parametrów fizycznych dotyczących oddziaływań   pomiędzy masami uzyskujemy jedynie w przypadku, kiedy grawitację zastąpimy anty grawitacją.
2.   Współczesna nauka bez najmniejszego zażenowania obnosi się ujemnymi potencjałami, energiami potencjalnymi oraz    zmanipulowaną pracą w po lu grawitacyjnym.
3.   Takie bezkrytyczne działanie wynika zapewne z przekształcenia się nowożytnej nauki w sektę religijną.
        Posiada już ona wiele dogmatów naukowych, z którymi nie można polemizować.
        Uzależnienie uczonych od grantów oraz lęk przed napiętnowaniem przez dogmatyczne środowisko, paraliżuje jakiekolwiek odruchy przyzwoitości.
Ludzkość jest przekonana, że skoro już nie płoną stosy , to panuje powszechna swoboda myślenia.
4. Niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest w istocie prawem powszechnego odpychania się materii.
5. W przypadku kiedy najmniejsze cząstki materii odpychają się od siebie ,niemożliwe jest istnienie jakichkolwiek ciał niebieskich.
6. Teoria Wielkiego Wybuchu we fragmencie, który dotyczy koncentracji się materii jest pozbawiona podstaw fizycznych oraz logicznych.
   7. W astronomii powszechnie stosuje się metodę zakładającą równowagę pomiędzy siłą grawitacyj nego przyciągania się ciał, a siłą odśrodkową wynikającą z ruchu obiektów kosmicznych po torach eliptycznych lub kołowych.
        Obie siły posiadają przeciwne kierunki działania.
        W przypadku kiedy siła grawitacji jest siłą odpychania to jej kierunek działania jest zgodny z kierunkiem siły odśrodkowej.
        W takiej sytuacji nie jest możliwy ruch planet wokół Słońca, ani także krążenie satelitów wokół
        Ziemi, ponieważ zostałyby one odrzucone w Kosmos.
8.   Nie mogą mieć miejsca ruchy obrotowe galaktyk jak również mega galaktyk we Wszechświecie.
9.   Z pobieżnych analiz wynika, iż łatwiej jest odkryć nowy system astronomiczny, który będzie zgodny z grawitacyjnym przyciąganiem materii, niźli wymyślić nową teorię grawitacyjną poprawnie opisującą
        przyciąganie materii w Heliocentryźmie.
10.   Zamierzam w przyszłości ponownie odnieść się do tych kwestii, lecz w rozszerzonym zakresie.

11. * Wzór Izaaka Newton na przyciąganie grawitacyjnego materii powinien być potwierdzany przez oblicze nia grawitacyjne, w których on występuje.
        To jednak nie ma miejsca, ponieważ pojawiają się istotne różnice, które go dyskredytują.
        Pełną poprawność uzyskuje w przypadku, kiedy siły przyciągania grawitacyjnego zastąpimy anty grawitacyjnym odpychaniem.
12*.   Kolejną przeszkodą do zaakceptowania w nauce przyciągania grawitacyjnego Newtona jest paradoks grawitacyjny, który zaprzecza wręcz logiczności tej teorii.