Jak poinformował na Twitterze wiceszef MSWiA Błażej Poboży, Rada Warszawy przyjęła petycję ws. zmiany nazwy Rondo Dmowskiego na Rondo Praw Kobiet.
https://twitter.com/pobozy?ref_src=twsrc%5Egoogle%7Ctwcamp%5Eserp%7Ctwgr%5Eauthor
Nie ma potrzeby wyjaśniania Polakom, kim był Roman Dmowski i dlaczego nasza historia zasłużenie nadaje mu tytuł jednego z Ojców Niepodległości, zaś liberalno-lewicowe lemparty są i tak kompletnie odporne na wiedzę.
Nie od rzeczy będzie jednakowoż przypomnieć przy tej okazji kwestię dziejów jednego z podstawowych praw obywatelskich - prawa wyborczego, o które kobiety walczyły bardzo długo. I słowo "walczyły" nie jest w tym przypadku nieadekwatne. Francuzka Olimpia de Gouges, za napisanie i propagowanie w czasie rewolucji francuskiej Deklaracji praw kobiety i obywatelki została zgilotynowana 3 listopada 1793 r. Dla ilustracji podaję niżej daty przyznania kobietom praw wyborczych, do czasów II wojny światowej.
1893 – Nowa Zelandia (w pełni w 1919)
1902 – Australia (na poziomie stanowym, federalnym; z wyjątkiem rdzennej ludności w 1962 roku)
1906 – Finlandia
1908 – Dania (w pełni w 1915)
1913 – Norwegia
1915 – Islandia
1917 – Kanada (w pełni w 1919), Holandia (w pełni w 1919), Rosja, Łotwa, Estonia, Urugwaj (w pełni w 1927)
1918 – Polska, Litwa, Niemcy, Austria, Wielka Brytania (w pełni w 1928), Azerbejdżan, Armenia
1919 – Niemcy, Szwecja, Węgry (w pełni w 1945), Belgia (w pełni w 1948), Luksemburg, Gruzja, Białoruś, Ukraina
1920 – Stany Zjednoczone (19. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, wcześniej w zależności od stanu), Albania, Czechosłowacja
1922 – Irlandia,
1930 – Turcja (w pełni w 1934), Republika Południowej Afryki (tylko dla kobiet pochodzenia europejskiego i azjatyckiego),
1931 – Portugalia (w pełni w 1976), Hiszpania,
1932 – Brazylia, Tajlandia
1934 – Kuba
1937 – Filipiny, Bułgaria (w pełni 1944)
1939 – Salwador
1944 – Francja.
W Polsce pozycja społeczna kobiet od wieków była mocniejsza, niż w większości krajów europejskich. Toteż prawo wyborcze nasze panie otrzymały równocześnie z odzyskaniem niepodległości. Rząd Jędrzeja Moraczewskiego na swoim pierwszym posiedzeniu, zajął się sprawą wyborów i ordynacji wyborczej. Podstawą uchwały Rady Ministrów był projekt przygotowany przez zespół Mieczysława Niedziałkowskiego, na zlecenie rządu Józefa Świeżyńskiego. Projekt po naniesieniu poprawek został ogłoszony w Dzienniku Praw Państwa Polskiego nr 18 poz. 46 z 6 grudnia 1918 r. Akt ten przyznał kobietom czynne i bierne prawo wyborcze, jako rzecz całkowicie oczywistą i nie podlegającą dyskusji.
Zwracam uwagę na personalia: socjaliści Moraczewski i Niedziałkowski, endek Świeżyński, przed wojną współpracownik Dmowskiego w rosyjskiej Dumie. W wyborach do Sejmu Ustawodawczego, przeprowadzonych 26 stycznia 1918 roku posłankami wybrano siedem pań: Gabrielę Balicką, Jadwigę Dziubińską, Irenę Kosmowską, Marię Moczydłowską, Zofię Moraczewską, Zofię Sokolnicką i Franciszkę Wilczkowiakową. W 1920 r w wyborach uzupełniających mandat uzyskała ósma, Anna Piasecka.
Pięć z nich zostało wybranych z list Narodowego Komitetu Wyborczego Stronnictw Demokratycznych, którego patronem był Roman Dmowski. Żadna z nich nie znalazła się w Sejmie przypadkiem - wszystkie z nich w momencie wyboru miały za sobą długoletnią działalność polityczną. Tak się bowiem składa, że w polskim ruchu narodowym (niczego socjalistom w tej materii nie ujmując) kobiety od jego początków odgrywały znaczącą rolę, a tenże ruch ma wielkie zasługi w budowie ich równouprawnienia.
Wniosek do Rady Warszawy w materii zmiany nazwy Ronda Dmowskiego jest krzyczącym pomnikiem głupoty i nieuctwa, a ci, którzy głosowali za jego przyjęciem na zawsze napiętnowanymi.
Inne tematy w dziale Polityka
