Cztery portrety

Cztery portrety

1.

Każda inna a wciąż ta sama.

Pierwsza ascetyczna, bez jedwabi,

Bez fresków i srebrnych bransolet.

Marmurowa twarz.

Nic jej nie ozdabia,

Żaden miłosny talizman,

Poza jednym znakiem rozpoznawczym –

Samotność.

2.

A ta druga, rudowłosa…

Już nie pamiętam jej,

Chodziłyśmy do trzeciej B.

Zawsze lubiła barwy złociste,

Tarzała się w parku w jesiennych liściach,

Śpiewała pieśni miłosne na omszałych krużgankach.

Lubiła dźwięki gitary.

Nie dzieliła włosa na czworo.

Szła na ślepo w otwarte ramiona,

Które zamykały się tuż przed nią.

3.

A trzecia… jak to trzecia…

Nie pierwsza i nie druga.

Ale coś w niej jest,

Coś z melancholii,

Coś z niedośpiewanej ballady.

Teraz ma głowę spuszczoną,

Jakby nie umiała spaść jak kot na cztery łapy.

4

Czwarta, ta z blond włosami –

W pamięć wnika

I nie zresetuje jej życie.

Jej oczy patrzą wciąż we mnie –

Dwa diamenty.

Czemu, ptaki wyfrunęły z klatki,

Czemu, ciasteczka w serduszka lepi?

Czemu czwarta z blond włosami –

Jest taka inna…

Szczęśliwa.