Lubisz słoneczniki?

Z antologii "Van Gogh wiedział"
PRZED  BURZĄ
Żółci się pole aż po horyzont granatu
promienie słońca jeszcze się plączą
jakby chciały ocieplić ziemię
dalekie akordy grozy
kołują żmijowe błyskawice
chmura jak czerń kruków wchłania słońce
ale pole wciąż się złoci
słoneczka wyrosłe z ziemi – nie są strachliwe

WITRAŻE
W LeGraż nad Soliną poeci malują
wiersze na szkle. Elfów rój, usidlony wiatr
zapach poziomek i różne niepokoje 
jak oni to robią, że tworzą barwami
wszystkie strony świata, aż chce się tam biec

nieciekawa zabawa by farbami się babrać
lecz bunt mój złamano butelką po Soplicy
dumam i na słońce patrzę. Eureka
szas pras i na miejscu zdartej etykiety
farbą przytwierdzam słonecznik
który skradłam z bukietu Van Gogha

BUKIECIK
Całą w bieli – jak śnieżynkę
prowadzi ojciec
od drzwi kościoła

szmer zachwytu unosi się 
ponad ołtarz
ona idzie na dobre i złe

żadna chmura, na długo
codziennego szczęścia
nie przysłoni

bo w jej bukiecie ślubnym
słoneczniki wróżą
słoneczną pogodę
 
ŻNIWA
Idzie jesień w kaloszach
liście strąca z uschniętych łodyg
ku ziemi czarne krążki nachylone 
skazańcy

przed pierwszym tłoczeniem
przez ptaki wydziobane pestki
łan skazańców

ktoś ścina, bo uroda przemija
a tak niedawno weseliło się pole
jesień jest okrutna dla słoneczek z ziarenek

CISZA
Łódź sennie wyleguje się na pisaku
w wodzie odbijają się
góry skąpane w różanej poświacie

na płótnie widać coś jeszcze
przyciąga wzrok daleki plan
ktoś w ręku trzyma słonecznik

żółci się przestrzeń, nie drgnie liść
może malarz czeka na swoją ciszę
nad tym jeziorem, na tej łajbie

PYTANIA
Raj czy nienasycenie
od zapatrzenia można dostać zawrót głowy
ale jedno nie zastąpi drugiego

wszak czyste knowania
bo wciąż będzie niedosyt
by urzeczywistnić myśl w słowie

patrząc na łan słoneczników
widzisz milion słońc
i pytasz, czy to raj czy nienasycenie