Utalentowany pan Tusk, czyli wyjątkowa umiejętność przekraczania granic przyzwoitości!

Ironia to własciwie mały pikuś w stosunku do całej reszty tego, co wychodzi z ust przewodniczącego Platformy Obywatelskiej. Właściwie owa ironia w połączeniu z całą tą ohydą, kalającą praktycznie wszystko to, do czego doszła Polska i Polacy, jedynie podbija bębenka owej brudnej manipulacji uprawianej przez... ryżego!

Synonimem całej tej tej kloaki wychodzącej z ust Tuska, jest owe osiem gwiazdek, które obnoszą działacze Platformy, i których treść, wciela w życie, swoimi przeraźliwymi i dystopijnymi monologami, Donald Tusk. Nikt już z jego słuchaczy, nie liczy na sensowny dialog z przeciwnikami politycznymi i tak naprawdę nikt jego nie chce. Ludzie, którzy przychodzą na spotkania z przyjacielem Timmermasa i Angeli Merkel, liczą na szermowanie przez niego brudnymi i kłamliwymi emocjami, spodziewają się drapieżnego spektaklu, na którym lać się będzie werbalna krew!  Tusk ma karmić ich osobistą nienawiść, wyhodowaną na powtarzanych tysiąckrotnie kłamstwach o elitarności i bycia lepszym zwolenników PO od ich politycznych konkurentów, o ich symbolicznej, tuskowej błękitnej krwi. Dla nich liczy się krwawe zwycięstwo, choćby pyrrusowe. Bez najmniejszego problemu, bez mrugnięcia okiem, przyjęli by oni dekapitację ze wszystkich zdobycznych socjalnych i dobrobytu, wypracowanych przez Prawo i Sprawiedliwość, w imię krwawego zwycięstwa i jeszcze krwawszej zemsty!

To wszystko dzieło Tuska i jego pomagierów! Ale głównie jego. Bo to on daje twarz PO i ruchowi ośmiu gwiazdek. To on jest głównym animatorem działań obracających prawdę w wyrób prawdopodobny i to właśnie Tusk jawi się jako mesjasz politycznego relatywizmu, przekręcającego to, co dobre i piękne na koślawe i chore.  Przez te wszystkie lata politycznego pro niemieckiego i anty polskiego uwikłania, stał się Tusk mistrzem sofistycznej parafrazy wszystkiego tego, co mówią ludzie sto razy lepsi od niego! Do jakich granic nienawiści i kłamstwa jest wstanie posunąć się Donald Tusk? Za każdym razem, kiedy go słucham, przekracza nowe. Co go czeka na końcu tej drogi? Liczę, że Trybunał Stanu!