Dnia 22 maja/3 czerwca 1834 roku I departament petersburskiego Rządzącego Senatu wydał postanowienie dotyczące losu polskich jeńców wojskowych, przetrzymywanych w tym czasie w Cesarstwie Rosyjskim. Należy dodać że jeszcze w latach czterdziestych polscy jeńcy wojskowi budowali drogę bitą Moskwa- Petersburg. Nazywano ich „niewolnikami polskimi”
Wynikało powyższe odpowiedzi carskiej na dezyderat dyżurnego generała sztabu Głównego Armiii Czynnej (późniejszego szefa Zarządu Dróg Komunikacji i Budowli Skarbowych / Państwowych w Rosji carskiej): generała - adiutanta Kleinmichela, który miał wątpliwości: „azali można dozwolić iżby niewolnicy Polscy wchodzili w śluby małżeńskie z włościankami i kobietami wolnego stanu, rosyjskimi poddankami?”
Car Mikołaj I rozstrzygnął tę kwestę następująco: „takowe śluby nie mają być wzbraniane, z zastrzeżeniem wszakże, ii spłodzone z takowych związków dzieci, powinny być, stosownie do ogólnych ustaw państwa, chrzczone w panującej grekorosyjskiej wierze”.
Z powyższego widać iż wziętych do niewoli i nie wcielonych do armii carskiej polskich wojskowych traktowano w Rosji carskiej w epoce paskiewczowksiej jako „polskich niewolników”, zakładając zarazem, iż będą oni w swojej niewoli przebywać bardzo długo, może na zawsze.
@copyright Marek Rutkowski
PS uwaga na ewentualne manipulacje, prowokacje i przekłamania, jakie mogą się pojawiać we wspisch na tym blogu
Inne tematy w dziale Kultura
