Francuskie otwarcie rynku europejskiego i kolonialnego dla carskiej Rosj -1857

                Podpisanie w czerwcu roku 1857 przełomowiego trakaatu o handlu i żegludze pomiędfzy cesartwem Rosyjskim i Królestwem Francji (który doametrlane zmieniał stosunek Francji do Rosji, i owocawał m.in. faktycznym pzoostawieniem w przysżłosci przez Frnacuzów sprawy polskiej swojemu losowi)  stanowiło podstawę do otwarcia dla Rosji rynku francuskiego oraz terytoriów zamorksich Francji oraz oczywisce dla otwarcia rynku rosyjskiego dla przemysły i finasiery francuskiej.  Było przecież oczywistym, iż w traktacie specjalne uprawnienia zagwarantowano dla statków obu państw wchodzących do portów strony przeciwnej. Powyższe odnosiło się do napływających  z dowolnego portu lub kierunku  statków francuskich, wpływających z ładunkiem lub balastem do portów Rosji i Wielkiego Księstwa Finlandzkiego, oraz napływających bezpośrednio z Rosji lub Finlandii z ładunkiem (bądź z dowolnego kierunku jedynie z balastem) statków rosyjskich, wpływających do portów Francji. W tych wszystkich wypadkach,  wpływające i odpływające oraz stojące na radzie okręty  obu państw podlegały tylko i wyłącznie takim opłatom, jak - przybywające z tych samych „destynacji” lub mające takie same przeznaczenie - statki o proweniencji lokalnej. Likwidowano tym samym ewentualność nakładania dodatkowych opłat: a) locmańskiej; b) przewozowej; c) wiechowej; d) przystaniowej; f) portowej, g) latarniowej; h) maklerskiej;  i) ekspedycyjnej, które były standardowo pobierane od pojedynczego statku na rzecz skarbu państwa, stowarzyszeń czy cechów miejskich, lub jakichkolwiek  instytucji oraz osób prywatnych.

               W traktacie  znalazł się znamienny passus, mówiący o wyjątkowych korzyściach jakie nowa umowa (szczególnie w formie zapisów art. 3-go oraz 12-go umowy)  zapewniała władzom francuskim w portach Rosji i Finlandii. Biorąc powyższe pod uwagę, obie strony uznały zatem za konieczne postanowić, iż już od momentu ratyfikасji tegoż traktatu, udzielone też zostaną znaczne prerogatywy,  korzystne  i dla strony rosyjskiej. Po pierwsze zapewniono, że wytworzone czy wyprodukowane na terenie podlegającym władzy carskiej produkty rolne lub przemysłowe mogły korzystać przy dowozie na teren kolonii francuskich z szerokiej gamy ulg i przywilejów. Chodziło przede wszystkim o całą gamę  przywilejów, przyznanych już  przez Francuzów innym narodom europejskim  na zasadzie najwyższego  uprzywilejowania w zakresie ulg lub przywilejów dla towarów przemysłowych czy rolnych tych państw, a teraz  zastosowanych także w odniesieniu do towarów rosyjskich. Następnie co do kontaktów statków rosyjskich z koloniami francuskimi, umowa z roku 1857 gwarantowała też, iż  podczas  ich przybycia, postoju i przy wypłynięciu (z ładunkiem lub balastem)  do oraz z kolonialnych portów  francuskich - i to bez względu na miejsce  z którego przybyły - traktowane one miały być w każdym wypadku podobnie jak statki państw europejskich, posiadających już we Francji klauzulę najwyższego uprzywilejowania.

               Po drugie, wyjątkowo potraktowano statki rosyjskie, napływające bezpośrednio z portów rosyjskich lub fińskich do jakiegokolwiek portu algierskiego. Odtąd  uiszczały one opłatę przewozową w wysokości tylko 2 franków za łaszt, czyniąc tak zresztą jednorazowo, i nie wpłacając tej sumy po raz kolejny przy ponownym wpływaniu do następnych portów  algierskich, gdzie dany rosyjski okręt mógł zawinąć, aby dokończyć proces wyładunku lub załadunku swego towaru. Władze francuskie zobowiązały się dodatkowo  do objęcia  in spe statków rosyjskich tymi wszystkimi ulgami, jakie z biegiem czasu mogły być udzielone w portach pod władzą francuską jakimkolwiek innym statkom europejskim w zakresie tzw. „żeglugi pośredniej”. Gdy takie ulgi zostawały przyznane bez wynagrodzenia, Rosja również miała skorzystać z podobnego przywileju na identycznych zasadach;   jeżeli zaś przyznawano je za opłatą, wówczas musiałaby nastąpić kolejna wzajemna zamiana dalszych ulg pomiędzy Rosją i Francją.