Typowa architektura żydowska kojarzy się w wielu miejscowosciach, szczególnie wschodniej Polski, z budynkami drewnianymi. Otóż możliwości ich budowy przez Żydów przechodziły w XIX wieku burzliwe dzieje.
Na podstawie bowiem artykułu ósmego pierwszego ukazu cara Aleksandra I-go i z maja 1822 гoku, wydanego przez Radę Administracyjną, zabroniono Żydom (Starozakonnym) stawiać drewniane domy w bardziej znaczących miastach.Chodziło o miasta wojewódzkie (później: gubernialne); powiatowe oraz inne bardziej istotne lokalizacje.
Tymczasem w początkach lutego 1847 roku , a zatem po 25 latach, kolejny car – Mikołaj I – zdecydował się zakaz ten uchylić. Na mocy tego postanowienia, od wiosny roku 1847 wolno już było ludności żydowskiej budować domy drewniane w miastach, tam gdzie ówczesnej prawo pozwalało Starozakonnym na stałe osiedlenie, i gdzie można było wystawiać takie budowle przez wyznawców innych wyznań.
Jak zatem widać, podjęta przez władze carskie w pierwszej połowie XIX wieku próba zmuszenia ludności żydowskiej do wystawiania w miastach budynków li tylko murowanych (najprawdopodobniej zasadniczo ze względów ekonomicznych) nie spełniła oczekiwań. Odtąd znowu kwartały żydowskie kojarzyć się zaczęły z typowymi domkami drewnianymi, jakich sporo jeszcze zostało w wielu miejscach Polski.
@copyright Marek Rutkowski
PS. Uwaga na ewentualne prowokacje, manipulacje i przekłamania, jakie mogą się pojawiać we wpisach na tym blogu.
Inne tematy w dziale Kultura
