W Rosji carskiej połowy XIX wieku bezdomnych (włóczęgów) karano piętnem, i to nie tylko raz, ale nawet wielokrotnie. Często też takie piętnowanie odbywało się nawet przed rozpoczęciem rozprawy sądowej.
Otóż petersburska Rada Państwa uchwaliła na jesieni roku 1854 nowe zasady piętnowania znajdujących się w państwie moskiewskim włóczęgów.
Przede wszystkim pozwolono na piętnowanie włóczęgów nawet przed osądzeniem ich przez sąd. Chodziło o takich bezdomnych, u których, po ich złapaniu, stwierdzano występowanie „dawniejszych pięt” . Tych włóczęgów należało poza tym, bezzwłocznie po rozprawie sądowej , celem „ukarania za zbiegostwo”, odesłać do tego miejsca lub zarządu, z którego, według ich zeznań - oni zbiegli.
Po drugie opinia Rady Państwa zakładała też piętnowanie bezdomnych dopiero po zakończeniu rozprawy sądowej, co dotyczyło zarówno tych, którzy nie byli jeszcze
piętnowani, jak i na tych którzy posiadali już piętno, „ale przy zatrzymaniu i śledztwie ustaili miejsce, skąd zbiegli”
Zasady te zostały zatwierdzone przez cara Mikołaja I-go 25 października / 7 listopada 1854 roku, a formalnie ogłosił je I Departament Rządzącego Senatu dnia 22 grudnia 1854 roku / 5 stycznia 1855 roku.
Jak zatem widać, ustawa z 22 XII 1854/ 5 I 1855 roku pozwalała na wielokrotnie piętnowanie bezdomnych rosyjskich, i to nawet przed przeprowadzeniem rozprawy sądowej. Prawdopodobnie w ten okrutny sposób starano się zlikwidować lub przynajmniej zmnieszyć plagę włoćzęgostwa.
@copyright Marek Rutkowski
Inne tematy w dziale Kultura
