Po ostatecznym zlikwidowaniu w roku 1775 Siczy Zaporoskiej przez carycę Katarzynę II-ą, ostatnia wolna część tej społeczności (pewna grupa sie podporządkowała i została osiedlona na Kubaniu) wyemigrowała na stronę turecką, za Dunaj. Ich resztki powróciły na tereny opanowane przez carat po 50 latach, w roku 1828, biorąc nawet udział w wojnie rosyjsko-tureckiej z tego okresu.
Po dziesięciu latach, w roku 1838, z nielicznych pozostałości dawnych kozaków zaporoskich car Mikołaj I postanowił utworzyć w w swoim imperium tzw. wojsko kozaków Morza Azowskiego. Na jego czele stanął generał -major Gładki, na jego siedlisko zaś administracja carska wyznaczyła tzw. przedmieście Piotrowskie, zlokalizowane pod miastem Berdiańskiem.
Dopiero w szesnaście lat po powrocie przez pozostałosci kozaków zaporskich na tereny opanowane przez carat, Mikołaj I nakazał wydanie "kozakom Morza Azowskiego" sztandaru, co nastapiło w sierpniu 1844 roku.
Odbyła się z tego tytułu na wzniesieniu na przedmiesciu Piotrowskie uroczystość, połączona ze mszą prawosałwną, na którą przybli, oprócz oficerow azowskich, carscy urzędnicy z Mariupola oraz Bardiańska. Przed samym wręczeniem sztandaru, odczytano zresztą dawnym kozakom zaporoskim (a teraz azowskim), moskiewski "dyplomat" carski. "Obrzęd religijny zakończył się modłami o zachowanie drogich dni N Cesarza i N Rodziny."
Nastepnie "ataman wojskowy - Gładki, miał potem krotką przemowę i na koniec chorągiew odniesiona została ze zwykłym obrzędem do generała, który wszystkie obecne osoby zaprosił do siebie na przygotowaną ucztę":
Taki był prawdziwy koniec pozostałości resztek wolnej Siczy Zaporoskiej - zamienionej przez Mikołaja I w Kozaków Azowskich.
@copyright Marek Rutkowski
Inne tematy w dziale Kultura
