Słynna bitwa pod Iganiami z 10 kwietnia 1831 roku doskonale zapisała się w polskiej historii XIX wieku. To tam polski korpus dowodzony przez Ignacego Prądzyńskiego pobił rosyjskie wojska dowodzone przez Grigorija Rosena. Zwycięstwo to nie zostało - zaskakująco - wykorzystane przez stronę polską. Równie zaskakujące są jednak dalsze losy tej słynnej wsi, częściowo zniszczonej podczas walk. Otóż po przegraniu Powstania Listopadowego, właściciel wsi wystąpił do najezdniczych władz rosyjskich o wsparcie na jej odbudowę.
Ponieważ kwestia miała dla Rosjan pierwszorzędne znaczenie propagandowe, na skutek wniosku złożonego wcześniej do Petersburga przez Namiestnika feldmarszałka Paskiewicza, dnia 20 kwietnia/2 maja 1832 roku car Mikołaj I rozpatrzył pozytywnie (zgodnie z opinią Księcia Warszawskiego) podanie niejakiego Cedrowskiego, właściciela wsi Iganie, o wsparcie na odbudowę tejże wsi.
Nadzwyczajna pomoc została przyznana przez Mikołaja I dla Cedrowskiego „przez wzgląd na straty, jakie w ostatniej wojnie poniósł i oddzielnie od zapomogi mającej na jego przypaść z funduszu na wsparcie dla zniszczonych przez ostatnią wojnę mieszkańców wyznaczonego”. Warto zaznaczyć, iż wskazane tymczasowe wsparcie carskie na odbudowę Igań opiewało na kwotę 10 tysięcy złotych polskich.
Informację w tym względzie władze polistopadowego Królestwa Polskiego uzyskały w formie odezwy ministra sekretarza stanu ds. Królestwa, który przysłał stosowne pismo z Petersburga. Zostało ono zaprezentowane polskim władzom administracyjnym do wiadomości dnia 14 maja 1832 roku.
Podjęta przez Rosjan próba neutralizacji symbolu polskiego zwycięstwa z czasów Powstania Listopadowego (carska pomoc materialna dla poszkodowanych przez polskich "rokoszan" podczas ich zwycięskiej walki innych Polaków) jest jednym z wielu przyczynków służących pogłębionej do analizy wielkomocarstwowej polityki moskiewskiej w odniesieniu do Polski i jej symboli.
@copyright Marek Rutkowski
Inne tematy w dziale Kultura
