Zostaje wypomnienie czasów, gdy zasiadaliśmy na ławie oskarżonych PRL-owskiego sądu.
========================
Leszka Moczulskiego poznałem w 1972 r., gdy ukazała się „Wojna Polska 1939” jego autorstwa– świetna książka. Przeczytałem ją jednym tchem. Wtedy też poznałem autora. Był dziennikarzem, pracował w tygodniku „Stolica”. Starszy ode mnie imponował wiedzą o Piłsudskim i piłsudczykach, kontaktami w środowisku zasłużonych dla niepodległości – gen. Roman Abraham, oficerowie AK i WiN.
Szybko porozumieliśmy się i podjęli wspólne działania na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości w Nurcie Niepodległościowym. Wspierałem go, gdy powstawał Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, razem tworzyliśmy Konfederację Polski Niepodległej, aresztowani przez SB trafiliśmy na ławę oskarżonych i do więzienia.
Nasze drogi rozeszły się, gdy po wyjściu z więzienia w 1984 r. okazało się, że różnie oceniamy zarówno taktykę jak i zwłaszcza strategię działania na rzecz niepodległości. Z grupą przyjaciół stworzyłem Polską Partię Niepodległościową wiążąc nasze działania polityczne ze środowiskiem braci Kaczyńskich i Jana Olszewskiego. W czasie kryzysu rządowego w 1992 r. znalazłem się z Moczulskim po przeciwnych stronach – ja jako minister obrony w rządzie, on jako aktywny uczestnik „Nocnej Zmiany” obalającej nasz rząd. Odtąd ze smutkiem obserwowałem jak Moczulski coraz bardziej łączy się z tymi, którzy nas niepodległościowców, także jego, nie tak dawno zwalczali. Moczulski ostatecznie skończył w Komitecie Obrony Demokracji, formacji wrogiej suwerenności, opowiadającej się za utonięciem Polaków w „europejskości”. Było to dla mnie niezrozumiałe i osobiście przykre.
Zapamiętam to co jest najważniejsze – Leszek Moczulski zasłużył się, że podjął walkę o Niepodległość, gdy wielu nawet bało się o tym wspominać.
Niech spoczywa w pokoju!
Inne tematy w dziale Kultura
