Piętnastu generałów Niemcy zamordowali, często w okrutny sposób, torturując na przesłuchaniach, głodząc i katując w obozach koncentracyjnych.
12. Franciszek Białokur (73 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego. Doktor medycyny.
Krzyż Walecznych
W 1914 powołany do służby wojskowej jako lekarz w armii rosyjskiej, pułkownik. W 1918 przyjęty do Wojska Polskiego, wyznaczony na stanowisko ordynatora w Szpitalu Ujazdowskim. W 1920 zastępca komendanta Szpitala Wojskowego w Kowlu. Następnie komendant Szpitala Okręgowego w Toruniu. Od 1924 naczelny lekarz Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. Przeniesiony w stan spoczynku w 1926.
Praktykował z dużym powodzeniem leczenie chorych w Wilnie i w Warszawie, pracował jako lekarz Kasy Chorych. Zasłużony historyk medycyny wojskowej, badał służbę zdrowia w powstaniach listopadowym i styczniowym.
Podczas okupacji niemieckiej razem z żoną Anną w Komendzie Głównej AK. W nocy 29.04.1942 aresztowany wraz z żoną. Bestialsko torturowany w czasie przesłuchań. Zmarł 8.05.1942 na skutek odniesionych obrażeń. Przeprowadzona skrycie obdukcja zwłok wykazała złamanie ręki oraz szereg ran i ciężkich obrażeń wewnętrznych.
Żona Generała bestialsko torturowana popełniła samobójstwo, wieszając się na prześcieradle w celi. Na jej ciele stwierdzono rozległe sińce, obrażenia wewnętrzne, krwawe wylewy i martwicę skóry. Wargi były zakrwawione, zagryzane aby nie krzyczeć.
Anna Białokur pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Walecznych.
13. Wacław Wincenty Bieczyński (79 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Od 1902, jako intendent wojskowy, pełnił służbę w armii austriackiej. W 1919 przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa Sekcji Zaopatrzenia i Zapomóg Departamentu Gospodarczego. Następnie przebywał w Paryżu, w Polskiej Misji Zakupów.
Od 1923 w stanie spoczynku. Zamieszkał w Poznaniu.
W 1940 został wysiedlony przez Niemców do Warszawy. W pierwszych dniach stycznia 1941 w mieszkaniu odkryto skostniałe i pogryzione przez szczury zwłoki zamordowanych Generała i jego żony.
14. Stanisław Bułak-Bałachowicz (57 lat)
Generał major, dowódca Armii Ochotniczej Sprzymierzonej z Polską
z prawem noszenia munduru generała brygady Wojska Polskiego
W 1914 zmobilizowany do armii rosyjskiej dowodził oddziałami kawalerii. Po 1917 walczył z bolszewikami. zdobył Psków. W 1920 przeszedł na stronę polską. Zagończyk i partyzant brał udział w walkach na obszarze Polesia. Od 15 sierpnia 1920 w kontrofensywie znad Wieprza oraz w bitwie warszawskiej. Zdobył Pińsk, wziął do niewoli sztab sowieckiej 4 armii i kilka tysięcy jeńców. Po zawarciu rozejmu w Rydze podjął samodzielne działania na obszarze Białorusi, zdobył Mozyrz. Po kontrofensywie sowieckiej wrócił w granicę Polski.
Po wojnie osiadł w Warszawie. Działał społecznie, był prezesem Głównego Zarządu Związku Byłych Uczestników Powstań Narodowych.
We wrześniu 1939 zorganizował ochotniczy oddział (dwa bataliony piechoty oraz dwa szwadrony kawalerii), którym dowodził z wielkim powodzeniem. Walczył na Czerniakowie, Sadybie i Wilanowie prowadził rozpoznanie okolic Warszawy (potyczki pod Otwockiem, Wołominem, Kockiem).
Podczas okupacji niemieckiej założył organizację konspiracyjną. W czasie próby aresztowania 10.05.1940 stawił opór, laską zabił gestapowca, został zastrzelony przez Niemców.
………………………..
Brat Generała Józef, jego zastępca w 1920, generał brygady WP, został zamordowany 11.06.1923 w Białowieży przez agentów sowieckich - zamachowcy myśleli, że zabili Stanisława Bałachowicza.
15. Dziewanowski Wacław (74 lata)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Od 1892 oficer rosyjskiej artylerii, absolwent Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, generał major. Podczas I wojny światowej dowódca pułku oraz szef transportu w sztabie frontu.
W 1918 zgłosił się do II Korpusu Polskiego na Ukrainie. Następnie przedostał się do Odessy i służył w armii gen. Denikina. Po jej klęsce przedostał się do Polski.
Od 1921 w WP, zastępca dowódcy okręgu korpusu w Krakowie, później komendant Głównego Centrum Wyszkolenia Piechoty i Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. W 1930 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie.
W czasie Powstania Warszawskiego zamordowany przez Niemców 19.09.1944 na terenie szpitala wolskiego .
16. Edward Godlewski „Garda” (50 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Virtuti Militari (IV, V klasy), Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
Od 1.08.1914 w armii rosyjskiej na froncie I wojny światowej (trzykrotnie ranny). Jesienią 1917 w I Polskim Korpusie Wschodnim gen. J. Dowbora-Muśnickiego, następnie w Armii Ochotniczej gen. M. Aleksiejewa w szwadronie polskim, zalążku 14 pułku ułanów i w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. L. Żeligowskiego w Odessie; 15.06.1919 z 14 pułkiem wrócił do Polski. W tym pułku na wojnie polsko-ukraińskiej (11-13.07.1919 bitwa pod Jazłowcem), dowódca szwadronu na wojnie polsko-bolszewickiej (wyróżnił się w boju pod Niestanicą).
Po wojnie na stanowiskach dowódczych w kawalerii, w 1924 kurs dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, następnie kurs dowódców pułków, w 1930 dowódca 20 pułku ułanów w Rzeszowie, od 1935 dowódca 14 pułku ułanów jazłowieckich.
We wrześniu 1939 dowodził 14 pułkiem ułanów w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii. 19.09.1939 wsławił się szarżą pod Wólką Węglową. Brał udział w walkach w Puszczy Kampinoskiej i przebił się do Warszawy, uczestniczył w obronie stolicy.
Po kapitulacji Warszawy w konspiracji (Służba Zwycięstwu Polski / Związek Walki Zbrojnej / Armia Krajowa). Komendant obszaru białostockiego AK, następnie komendant Okręgu Kraków AK. Nakazał w okręgu rozpoczęcie akcji "Burza".
19.10.1944 aresztowany przez Niemców. Torturowany, zmarł z głodu i wycieńczenia w Kl Mauthausen w maju 1945, na kilka dni przed wyzwoleniem.
.........................
Żona Izabela, kurierka Komendy Głównej AK Kraków, została zastrzelona przez Gestapo w sierpniu 1943.
17. Ignacy Kazimierz Ledóchowski „Krak” (74 lata)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych - trzykrotnie.
Był słuchaczem Akademii Wojennej w Wiedniu. W armii austriackiej dowodził dywizjonem artylerii konnej, a następnie dwoma pułkami artylerii polowej. W okresie I wojny światowej walczył na frontach rosyjskim i włoskim, pułkownik armii austriackiej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził kolejno: 1 pułkiem artylerii ciężkiej, III Brygadą Artylerii Legionów, XIV Brygadą Artylerii oraz 11 Dywizją Piechoty. Był inspektorem artylerii w Dowództwie Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego.
W 1921 dowódca Centrum Wyszkolenia Artylerii w Kobryniu. Od 1923 do 1925 szef Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu w Krakowie. W 1925 zastępca dowódcy, a od września 1926 dowódca Okręgu Korpusu w Łodzi. W 1927 przeniesiony w stan spoczynku.
Podczas okupacji w Armii Krajowej, prowadził szkolenie konspiracyjne podchorążych. Aresztowany przez Niemców, osadzony w KL Gross-Rosen. Zmarł z głodu i wycieńczenia w KL Mittelbau 9.03.1945.
Głęboko religijny, nazywany „Świętym Generałem”, uznany przez Kościół katolicki Sługą Bożym.
18. Eugeniusz de Henning-Michaelis (76 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Krzyż Walecznych.
W armii rosyjskiej od 1881. Absolwent Mikołajewskiej Szkoły Sztabu Generalnego w Petersburgu. W latach 1904-1905 uczestniczył w wojnie z Japonią. Zajmował stanowiska dowódcze i sztabowe w piechocie. W czasie I wojny światowej dowódca dywizji piechoty, a od 1917 dowódca 29 Korpusu Armijnego, generał lejtnant. Walczył na terenach Polski i Ukrainy. W końcu 1917 organizował i dowodził (1917-1918) III Korpusem Polskim na Ukrainie, Naczelny Inspektor Polskiej Siły Zbrojnej na Ukrainie.
Od 1919 przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. mianowany przewodniczącym Rady Wojskowej. W lipcu i sierpniu 1920 kierował Komitetem Fortyfikacyjnym w obronie Warszawy. Od 1920 do 1921 wiceminister spraw wojskowych, następnie szef Administracji Armii.
W 1923 przeniesiony na własną prośbę w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Prezes Towarzystwa Wiedzy Wojskowej. Był działaczem politycznym opozycyjnym wobec sanacji.
We wrześniu 1939 ewakuował się z Warszawy. Zatrzymał się w majątku znajomych pod Kałuszynem. 14.09.1939 został zastrzelony przez patrol niemieckich motocyklistów.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
