"Przyoblókłszy się w człowieka"

"Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie. Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: «Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie». A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!»  Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go.  Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię."

(Ewangelia wg św. Łukasza)

Nie tak co poniektórzy wyobrażają sobie Boga. Nie tak, ich zdaniem, postępuje ktoś, kto jest wszechmogący. Nie modli się do Ojca. Nie potrzebuje wsparcia anioła. Nie pogrąża się w modlitwie tak żarliwej, że "Jego pot jest jak gęste krople krwi".

Czyż Jezus, zamiast okazać słabość, nie mógł wtedy zrobić czegoś wielkiego, spektakularnego? Jednym pstryknięciem palców sprawić, by Krzyż wyleciał w powietrze wraz z rzymskimi okupantami?

Nie jest to, wbrew pozorom, ani nowa, ani odkrywcza myśl. "Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem" - takie głosy pojawiały się już pod Krzyżem.

Modlitwa w Ogrójcu, późniejsza męczeńska śmierć na Krzyżu, są tak odległe od przeciętnych wyobrażeń o Bogu Wszechmogącym, że co poniektórzy zdają się zapominać, o Kim rozmawiamy.
Zapominają, że w Ogrodzie Oliwnym modlił się Ten, o którym mówią słowa hymnu: "Tyś Rodzica Syn z wiek wieka, by świat zbawić swoim zgonem, przyoblókłszy się w człowieka, nie wzgardziłeś Panny łonem.".
 
Proszę zwrócić uwagę na słowa "przyoblókłszy się w człowieka". Pan Bóg przyoblókł się - dziś powiedzielibyśmy "ubrał się" - w człowieka.

Nie ubrał się w Supermana - nie nosił majtek na rajtuzach. Ubrał się w zwykłego, szarego człowieka. Nie nadludzka siła, nie nadludzka wytrzymałość, nie fizyczna nieśmiertelność świadczyły o Jego boskości. W pewnym momencie napotkał zatem to, o co i my się potykamy wchodząc do świata wirtualnego. Ograniczenia sprzętowe, programowe i serwisowe. My w wymiarze technicznym, On w wymiarze biologicznym, ludzkim.

Czy byłby człowiekiem, gdyby w pewnym momencie nie ogarnęły go wątpliwości? Czy byłby człowiekiem, gdyby w pewnym momencie nie potrzebował wsparcia kogoś bliskiego - choćby i słabszego od siebie czy stojącego niżej w hierarchii służbowej? Setki lat po Chrystusie ktoś przecież powiedział - "człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce".

Rozmawiać ze sobą w chwili zwątpienia, słuchać się głosu sumienia, rozważać za i przeciw... Zwrócić się w chwili rozpaczy do Boga - "Boże, czy ja naprawdę muszę?"... Jakież to ludzkie.

Ludzkie i nieludzkie zarazem. Bo jednak jest coś nadludzkiego w tym, że mając boską moc... moc pozwalającą wskrzeszać zmarłych i chodzić po wodzie... będąc w realnym niebezpieczeństwie zdecydował się tej mocy nie użyć.

Nieludzkie, a przecież jakże ludzkie... Bo rezygnacja w tym momencie oznaczałaby poddanie się. Wywieszenie białej flagi.
"Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!"... Dwa tysiące lat później wypowiedziano słowa, że każdy ma swoje Westerplatte, "jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować".

Dlaczego to zrobił? Pytanie wydaje się głupie, gdy za trzy dni będziemy świętować Zmartwychwstanie Pańskie.
A jednak nie - bo tam, w Ogrójcu, nie było Zmartwychwstałego. Jeszcze nie wtedy, nie w tamtej chwili... Ale był Nauczyciel.

Chrystus nie tylko nas "zbawił swoim zgonem". On również pokazał, że damy radę. Jesteśmy ludźmi - jak i On był człowiekiem. Dał radę, nie poddał się, nie zrezygnował. Nie z bożą mocą, ale z bożą pomocą... Dał radę.

I my też damy.