Ciemnota (nieoświeconość) fizyków 5

Dzisiaj w teoretycznej fizyce istnieje szczególny rodzaj ciemnoty - ta ciemnota jest związana z zasadą zachowania energii (ZZE). Wysoko utytułowani fizycy za wszelką cenę unikają przyznania się do błędu. A mianowicie, nie chcą oni przyznać, że zasada zachowania energii jest błędna. Fizycy, których uważa się za odkrywców, wymyślali i wymyślają różne sposoby, aby tylko podtrzymać słuszność ZZE. Wymyślili zatem "równoważność masy i energii", co zapisują za pomocą wzoru, wymyślili proces zamiany masy na energię i energii na masę. Nie uwzględnili przy tym, że w obliczeniach, jakie prowadzi się za pomocą matematycznej funkcji, masa jest jedynie współczynnikiem w tej funkcji.  

Podstawą przedstawianej tu ciemnoty jest to, że w fizyce preferowane jest poszukiwanie przyczyn, które powodują wzajemne przyspieszenia cząstek i bardziej złożonych obiektów. Natomiast mało uwagi poświęca się badaniu i opisaniu samych przyspieszeń, aby poznać ich przebieg przy zmianie odległości. Wiadomo, że w przyspieszeniach można wyróżnić dwie składowe. Jedna składowa przy zmianie odległości zmienia się monotonicznie, a druga składowa zmienia się skokowo. Za pośrednictwem tej drugiej składowej powstają stabilne struktury materii: jądra, molekuły i bardziej złożone strukturalne układy. Więcej na ten temat można przeczytać w art. "Ewolucja atomowych jąder" na http://pinopa.narod.ru/Ewolucja_atomowych_jader.pdf lub na https://www.salon24.pl/u/swobodna-energia/1081577. Atomy powstają wskutek wiążącego działania powłok jądrowych, a molekuły powstają wskutek wiążącego działania powłok molekularnych.

W powstawaniu atomowych jąder mają swój udział jądrowe potencjałowe powłoki. Ale aby mogło nastąpić połączenie ze sobą protonu i neutronu za pomocą jednej z takich powłok, oba te nukleony muszą mieć względem siebie niemal zerową prędkość, czyli musi nastąpić wyhamowanie ich prędkości. Wyhamowanie może nastąpić jedynie za pośrednictwem zewnętrznych czynników i musi to stać się akurat w tym momencie, gdy jeden nukleon znajduje się w obszarze jądrowej potencjałowej powłoki swojego sąsiada. Bo tylko wówczas potencjałowa powłoka potrafi zatrzymać sąsiedni nukleon w swoim obszarze i utworzyć jądrowe wiązanie. W podobny sposób powstają jądra wszystkich atomów. (Więcej informacji można znaleźć w art. "Proton i neutron - wiązania jądrowe" na http://pinopa.narod.ru/15_C4_Proton_Neutron.pdf lub na https://www.salon24.pl/u/swobodna-energia/640695.) 

Na podstawie przebiegu procesu powstawania atomowego jądra widać, że nie jest tam zatrzymywana jakakolwiek energia. Owszem, ma w tym swój udział energia. Ale jest to energia ruchu innych cząstek z zewnątrz, które przyczyniły się kiedyś do połączenia się nukleonów w strukturę atomu. Podobnie wygląda sprawa z ewentualnym rozpadem struktury jądra. Taki proces może nastąpić wskutek oddziaływania z zewnątrz. Ale może on także nastąpić pod wpływem działania zasady dynamiki samoczynnego ruchu (zasady DSR). Ta zasada różni się od zasady dynamiki Newtona. Dynamika Newtona opiera się na milczącym założeniu, że wszelkie obiekty zawsze przyspieszają inne obiekty w taki sam sposób, czyli zgodnie z tą samą matematyczną funkcją. Jest to podstawa, dzięki której za słuszną w każdych warunkach uważa się zasadę zachowania energii.

W przyrodzie w rzeczywistości tak się nie dzieje. Podstawowe składniki materii: proton i neutron, to są dwie różne fundamentalne cząstki. A różni ich od siebie właśnie to, że nadają one przyspieszenie innym obiektom w odmienny sposób. Można to opisać w taki sposób, że ich funkcje przyspieszenia są podobne, ale nieco inaczej są rozmieszczone potencjałowe powłoki. Skutek tej odmienności jest taki, że atomowe jądra, czyli także i atomy, nie mogą pozostawać nieruchomo. Bo tylko w wyjątkowych przypadkach składające się z nich mikrostruktury zachowują się zgodnie z zasadą dynamiki Newtona. Dzieje się tak wtedy, gdy suma przyspieszeń, otrzymywanych przez każdy składnik mikrostruktury od pozostałych składników, jest równa zero.

Przedstawione tutaj działanie zasady dynamiki samoczynnego ruchu występuje bardzo wyraźnie w przypadku atomów gazów szlachetnych. Te gazy stały się "szlachetnymi" właśnie z powodu bardzo intensywnych ruchów. Innym przykładem działania zasady DSR jest rozpad pierwiastków promieniotwórczych. Zapoczątkowanie rozpadu atomu następuje w wyniku oddziaływania przypadkowego zewnętrznego naruszenia równowagi w oddziaływaniach jądrowych. Wystarczy wówczas zerwanie jednego wiązania. Wtedy przewagę uzyskuje "samoistnie przyspieszenie", które ma wchodząca w skład jądra cząstka "alfa" albo inna podobnego rodzaju mikrostruktura, i wówczas dochodzi do rozpadu atomu.

Wysoko utytułowani fizycy nie znają przedstawionej tu zasady dynamiki samoczynnego ruchu i nie wiedzą, jak wyjaśnić kilka prostych fizycznych procesów. Teraz mogą się z nią zapoznać i zacząć usuwać ciemnotę z fizyki.