Ksiądz SSPX podważa ważność posoborowego rytu święceń kapłańskich

Jak podaje portal Novus Ordo Watch (portal słusznie wspierający tezę sedewakantystyczną, ale który także przyjmuje pewne pozycje teologiczne, które uważam za błędne), ks. Michael Johnson, powiązany z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X, niedawno oświadczył, że uważa, że są powody, by uważać, że nowy ryt święceń kapłańskich, wprowadzony przez Pawła VI po Drugim Soborze Watykańskim, jest nieważny.

Osobiście zgadzam się z jego pozycją. Brakuje w nim pewnych modlitw, które papież Leon XIII uznał za konieczne do ważnego konferowania sakramentu w bulli Apostolicae Curae. Z tych samych powodów Kościół Katolicki odrzuca też ważność święceń anglikańskich. Sedewakantyści od dawna uważali nowy ryt święceń kapłańskich za co najmniej wątpliwy.

Jednak kłopot w tym, że organizacja, do której należy ks. Johnson, Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X, często przyjmuje do siebie księży wyświęconych w nowym rycie, i nie zawsze udziela im święceń kapłańskich sub conditione. Co więcej, od niedawna SSPX zaczęło używać świętych olejów do bierzmowania i ostatniego namaszczenia konsekrowanych przez Vitusa Huondera, emerytowanego pseudobiskupa Chur w Szwajcarii, który został wyświęcony w nowym rycie, co sprawia, że część tych sakramentów u SSPX jest nieważnych.

Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy dochodzi do tego, że SSPX od znacznego czasu coraz to bardziej oddala się od pozycji sedewakantystycznej, i uznaje Jorge Bergoglio za prawowitego papieża Kościoła Katolickiego, a nawet próbuje się z nim pojednać. Jednak Bergoglio jest wyświęcony w nowym rycie. I tu pojawia się pytanie: czy papieżem może być ktoś, kto nie ma nawet ważnych święceń kapłańskich?

Niezależnie od tego, są inne powody, by sądzić, że Franciszek nie jest prawdziwym papieżem, w tym jego niezliczone herezje, takie jak między innymi wspieranie Jamesa Martina, przyznanie racji Lutrowi w sprawie doktryny usprawiedliwienia, czy wielokrotne wygłoszenie sprzeciwu wobec nawracania niekatolików. Do tego dochodzą m.in. jego fałszywe kanonizacje arcyheretyckich destruktorów Kościoła takich jak Paweł VI czy Jan Paweł II.