Święta Eufemia z Chalcedonu była męczennicą chrześcijańską żyjącą na przełomie III i IV wieku. W trakcie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Diokletana została rzucona na pożarcie lwom za odmówienie złożenia ofiary Marsowi, uznawanego przez Rzymian za Boga Wojny.
Co ciekawe, pomimo, że zginęła, jej ciało nie zostało w żaden sposób rozszarpane, ku zaskoczeniu tłumu przyglądającego się publicznemu spektaklowi w rzymskim amfiteatrze.
Jej wstawiennictwu przypisujemy bardzo szczególny cud, który miał miejsce w trakcie Soboru Chalcedońskiego, i którego autentyczność potwierdza papież Święty Leon Wielki. Sobór Chalcedoński miał miejsce w V wieku, i dotyczył zagadnienia chrystologii oraz natur Chrystusa. Pewien heretyk, Eutyches, fałszywie twierdził, że obydwie natury Chrystusa zmieszały się razem w jedną. Sprzeciwiał się temu papież Święty Leon Wielki, który nauczał, że obydwie natury, choć są obecne w tej samej osobie, nie są zmieszane ani pomylone ze sobą.
Anatolius, biskup Konstantynopolu, zaproponował sposób na rozstrzygnięcie sporu. Otóż obydwie strony sporu umieściły swoje wyznania wiary wewnątrz grobu Świętej Eufemii - jedno monofizytyczne (według którego Chrystus miał tylko jedną naturę), a jedno ortodoksyjne (według którego Chrystus miał dwie natury niezmieszane i niepomylone ze sobą). Następnie, w trakcie obecności cesarza Marcjana, grób zapieczętowano i postawiono przy nim strażników.
Trzy dni później, gdy otworzono grób, okazało się, że Święta Eufemia trzymała formułę o dwóch naturach Chrystusa w ręku, a heretyckie monofizytyczne wyznanie wiary leżało u jej stóp.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
