Media religijne - Telepace

Pisałem już o telewizjach amerykańskiej, czeskiej i austriackiej, teraz w tej wędrówce na nieco umowne południe wypadałoby omówić włoskie. W tym kraju są co najmniej dwie stacje godne uwagi: Telepace i Teleradio Padre Pio. Dziś zajmę się tą pierwszą, a w następnym wpisie drugą. O stacji tej wspominałem już przy okazji pisania o czeskiej telewizji Noe, która emituje wiele programów wyprodukowanych przez swoją włoską odpowiedniczkę. Telepace to stacja o profilu przedewszystkiem społeczno-publicystycznym, w drugiej zaś kolejności liturgicznym.

Na temat ich publicystyki nie jestem w stanie wiele powiedzieć, albowiem nie znam języka włoskiego. Co do liturgii i paraliturgii, to Telepace transmituje Mszę Świętą i kilka wersyj Różańca Świętego. Msza Święta w Telepace jest transmitowana z własnej kaplicy telewizyjnej. Kaplica ta jest urządzona w nowoczesnym i dosyć prostym stylu, ale przy tem raczej gustownie. Nie ma tu starego ołtarza, a na nowym stoją dwie świece, zaś obok niego w miarę normalnie wyglądający krzyż. Za ołtarzem, w centralnym miejscu znajduje się tabernakulum, a po obydwu jego stronach wizerunki aniołów w pozie adoracji. Gdyby więc ołtarz dosunąć do ściany i umieścić na nim krzyż, byłaby to całkiem przyzwoita tradycyjna kaplica katolicka. Na bocznej ścianie wisi obraz Miłosierdzia Bożego, co stanowi kolejny dowód na to, że orędzie świętej Faustyny Kowalskiej jest najistotniejszym wkładem katolicyzmu polskiego do skarbca Kościoła Powszechnego. Myślę, że o wystroju kaplicy tyle wystarczy, więcej miejsca należy poświęcíć samej celebracji Mszy Świętej, która jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego, powinna być więc także źródłem i szczytem programu katolickiej telewizji. Niestety, Msza Święta w Telepace nie może być postawiona w jednym rzędzie z tymi w EWTN, K-TV, czy nawet Noe, jest bowiem sprawowana niedbale i pełna nadużyć liturgicznych. Króluje dwójeczka (II Modlitwa Eucharystyczna) akt pokutny bywa pomijany, a Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskie zastępowane Składem Apostolskim. Przy ołtarzu brak ministrantów, a na kielichu brak welonu. Nie ma w tym nic dziwnego, bo we Włoszech, podobnie, jak w Polsce, bezapelacyjnie dominuje bylejakość liturgiczna. Wynika to oczywiście z absolutnej dominacji katolicyzmu w społeczeństwie, a co za tem idzie, z braku konkurencji. Smutne to, ale prawdziwe. Nie byłbym jednak uczciwy, gdybym nie wymienił również i pozytywów Mszy w Telepace, bo są i takowe, choć nie ma ich wiele. Pierwszym jest to, że Kyrie Eleison jest często śpiewane po grecku, a drugim to, że oprócz dwójki są też w użyciu inne modlitwy eucharystyczne. Za trzeci można uznać omówiony już wyżej wystrój kaplicy. Co do Różańca, to jest on emitowany kilka razy dziennie w różnych wersjach językowych i w różnych formach. Z tych pierwszych, oprócz włoskiej, jest też obecna francuska i rumuńska, a z drugich, oprócz klasycznej, również tak zwany Różaniec Biblijny.

Jeśli chodzi o ogólną ocenę tej telewizji, to zależy ona przedewszystkiem od tego, jakie zadania stawia się mediom katolickim. Odnoszę wrażenie, że Telepace pragnie zająć się intelektualną formacją katolików prowadzoną za pomocą solidnej dokumentalistyki i publicystyki. Można stwierdzić, że z tak sformułowanego zadania wywiązuje się całkiem nieźle. Ja jednak od dawna stawiam i nadal podtrzymuję tezę, że podstawowym zadaniem mediów katolickich jest promocja wysokiej jakości liturgii, albowiem to lex orandi kształtuje lex credendi, a to z kolei lex vivendi. Z tego zaś zadania nie wywiązuje się wcale.