Witaj grudzień, trzeci grudzień jest nieśmiesznie tak jak co dzień...

No tak, mamy swoje święto ale czy tak naprawdę coś z tego wynika? W życiu codziennym niewiele, ani dzisiaj ani zawsze. Cóż, tak bywa. 

W ostatnich dniach musiałem przeprowadzić kilka rozmów z ludźmi gdzie jednym z tematów była niepełnosprawność, akurat moja. Moją niespecjalnie widać. Niby poruszam się o lasce ale samodzielnie i w sumie dosyć żwawo. Do czasu schodów, krawężników, podjazdów i wejść do zbiorkomu, ale powiedzmy sobie jest ok. No więc rozmawiam sobie normalnie o samozatrudnieniu, opłatach miejskich itp, poruszam temat że mam orzeczenie... i się zaczyna. Nagle zmienia się podejście osoby z którą rozmawiam, zaczyna mówić do mnie jak do dziecka, łagodnie, powoli, wtrącając zdrobnienia, uśmiechy, zapewnienia ze wszystko będzie dobrze a ja czuję że nie za bardzo rozmówca/rozmówczyni wie jak podejść do mnie (no bo niepełnosprawny, wiecie, rozumiecie) i obrali strategię jak dla małych dzieci. Prawie dostałem misia i nakleję że jestem dzielny:) Koniec końców nic poza zapewnieniami o wsparciu i zrozumieniu nie uzyskałem. No, może jeszcze poprawę humoru. 

Kolejna sytuacja, nieśmiertelne udogodnienia. Rozmawiam z urzędnikami że gdzieś tam nie ma podjazdu dla wózków a urzednik z zachwytem "ależ panie kochany, jest, jest, proszę tutaj, pan popatrzy"  Naprawdę? Tam jest podjazd z epoki prl. Dwie rampy po 20 cm szerokości i pod kątem 45 stopni. Urzędnik usiłuje mi wmówić że to całkiem dobry i wygodny podjazd. Cynizm, głupota, życie w alternatywnej rzeczywistości? 

Dwa przykłady  z codzienności tak na szybko.