Nasz dzień. Mój dzień.

O chorobach można mieć wiedzę, można znać sposoby postępowania z chorym, można mieć rozeznanie w szeroko rozumianej dostępności i likwidacji barier dla osób z niepełnosprawnością a przy tym… Nie rozumieć nic. Nie czuć i nie być z osobą której problem dotyczy. 

Dziś pewnie pojawią się w mediach wyrazy solidarności, zostaną poruszone tematy okołochorobowe. Gesty które tak naprawdę nie mają przełożenia na codzienność. Uważam że naprawdę niewiele jest osób które w pełni i tak naprawdę rozumieją chorego, jego rodzinę. Które są w stanie czuć a nie jedynie mieć wiedzę. Obym się mylił. 

Ograniczenia sprawności związane ze stanem zdrowia jak i sam stan zdrowia nie zawsze są widoczne. Czasem wydaje się że ktoś dziwnie się zachowuje(łatka outsidera lub szaleńca itp), że jakieś dziecko jest wyjątkowo niegrzeczne (co to za rodzice którzy nie potrafią wychować )lub po prostu ktoś "odbiega od normy ". Wtedy często pojawia się brak zrozumienia, stygmatyzacja, bagatelizowanie, odtrącenie… Niestety często widoczne u dzieci i młodzieży. Ale też czego wymagać od młodych gdy zachowanie i myślenie wielu dorosłych pozostawia wiele do życzenia. 

Nie jest optymistycznie. Edukacja nie jest dobra. O ile dzieci są uczone (mam nadzieję ) o potrzebach osób słabszych, seniorów to często jest to bardzo okrojone. Osoba z niepełnosprawnością to często w rozumieniu ludzi osoba na wózku, no ewentualnie gdy coś widać i gdy można określić co się dzieje. A cała reszta to tabu. Tego nie ma, o tym się nie mówi, nie rozmawia się. 

Jest po prostu smutno, bezsilnie i bardzo, bardzo samotnie. 

Pisał to samotny ojciec (z niepełnosprawnością) córeczki (z niepełnosprawnością)