Sukcesywność

Nie zaskoczyła komisja o barokowej nazwie, popularnie nazywana vatowską. Jeżeli już, to srogością. Jej przewodniczący zaproponował postawienie przed Trybunałem Stanu Donalda Tuska, Ewy Kopacz, Vincenta Rostowskiego i Mateusza Szczurka. Pewne za to, iż dobra zmiana wdrożyła ich rozwiązania, przeciwko którym w 2013 roku jedynie słuszna opcja oponowała, wskutek czego bezczelnie zmalała luka vatowska.

Zanim rzecz obwieścił, przewodniczący komisji przez wiele kwadransów prezentował zarówno niemałe zdolności krasomówcze jak i zadowolenie. Czyli parafrazując znaną kwestię z “Ucha prezesa” można było zauważyć, że nie tylko głosował, ale i się cieszył. I nie dał sobie przerywać tyrady.

Urzędnik bowiem to znawca kanonu. Zasadę tak sformułował jeszcze Konfucjusz i w średniowieczu Mongołowie przenieśli ją z Chin do Rosji. Tam więc Lenin mógł ją nie tylko zapisać gdzie należy, ale dzięki niej wszystkie bez wyjątku urzędy obsadzić nieomylnymi fachmanami.

Dobra zmiana rzecz usprawniła, upraszczając zarówno kanon (Tusk ma wilcze oczy) jak i kod ("winatuska") pozwalający zeń czerpać prawdę. To wszystko bowiem co rzeczony przewodniczący mówił o odkryciach komisji śledczej, miało być projektem jej raportu końcowego, aliści prezentowanego od omówienia końcowych wniosków. Tak się to teraz robi. Odwrotnie. W końcu mamy dobrą zmianę.

Pokazanie sprawności w operowaniu kanonem i kodem oraz odporności na szum informacyjny, wzniecany przez prawdę, logikę lub skrupuły zawsze daje legitymację do tym wyższych stanowisk, im większą ktoś prezentuje biegłość.

No i nareszcie mamy koniec podziału w Polsce. Obie strony sporu politycznego mówią o projekcie raportu z jednakowym zachwytem. Obie bowiem wyrażają przekonanie, że im pomoże wygrać wybory.

Mamy więc chyba jasność, kto dołączy do grona ewentualnych następców Prezesa. Mówiło się w tym kontekście o Mateuszu Morawieckim, Zbigniewie Ziobrze, nawet o Joachimie Brudzińskim. A teraz?