Dobromir Sośnierz
Rok 2021 z pewnością będzie zapamiętany przede wszystkim z powodu rozwoju sanitarnego terroru wokół pandemii — bo niestety obawiam się, że nie wrócimy już do „starej normalności” a „nowa normalność” będzie już na stałe zawierała elementy zwiększonej kontroli państwa nad obywatelem.
Ale w tle tego globalnego szaleństwa dokonuje się smutny proces rozbioru polskiej państwowości — i roku 2021 będzie można w tej historii narysować kolejne kamienie milowe. Oto już na sam koniec roku gruchnęła wiadomość, że rząd szykuje się do zapłacenia kary za Turów —200 mln złotych haraczu za wydobywanie własnego węgla na własnym terenie. Tak, tej kary, co do której tysiąc razy PiS zaklinał się na kości przodków, że jej nie zapłaci...
No cóż, to kolejny odcinek serialu „Ja wiedziałem, że tak będzie”. Wiedziałem i nawet mówiłem. Ten film edytowany był już kilka razy i uzupełniany o kolejne wypowiedzi czy informacje, które niestety dopowiadały dalszy ciąg tej historii dokładnie tak, jak należało się tego spodziewać. W którymś momencie uznaliśmy, że proces uzupełniania i edytowania trzeba zakończyć. Bo to jeszcze trochę potrwa.
Niepodległość państwa nie jest stanem zero-jedynkowym. Niepodległość — jak sama nazwa wskazuje — to stan, w którym nie podlega się żadnej zwierzchności. Istnieje jednak tysiące aspektów — pod niektórymi z nich wciąż zachowujemy jakąś suwerenność decyzyjną, pod wieloma innymi już ją jednak straciliśmy. Czasem w sposób formalny, czasem nieformalny. Trzeba pamiętać, że rozbiory z końca XVIII wieku były tylko ukoronowaniem długiego procesu utraty swobody decyzyjnej przez I Rzeczpospolitą. Zanim zaczęto siłą rozdzierać nasze terytorium, kraj stał się de facto wasalem rosyjskim. Z wielu powodów — w tym nawet osobistej relacji naszego fujarowatego króla z cesarzową Katarzyną. Zanim rozkrojono nas pomiędzy sąsiadów, już wcześniej za sznurki w Rzeczpospolitej pociągali już Rosjanie, Prusacy, Austriacy i Francuzi. Naszą historię napisali po latach rozbiorosceptycy, którzy kolaborację z ościennymi mocarstwami ocenili jako zdradę, ale dla współczesnych te obce wpływy były często po prostu narzędziem w wewnętrznych walkach z przeciwnymi frakcjami. Dokładnie tak jak teraz.
Państwo, które pozwala rozgrywać swoje wewnętrzne porachunki obcymi rękami, jest państwem sezonowym i dni jego są już policzone. Ale żebyż to jeszcze nasi przywódcy umieli nas korzystnie sprzedać… Niestety ciągle się okazuje, że musimy rozkładać nogi wielokrotnie za tę samą stówkę. Albo że sprzedajemy swoją suwerenność za pieniądze, których nie dostajemy.
Najsmutniejszym etapem tego postępującego rozbioru III RP był sejm rozbiorowy, który odbył się 4 maja. Przypomnijcie sobie, jak rząd przepychał ten upokarzający traktat zadłużeniowy wbrew wymogom Konstytucji i jak posłowie PiS wiwatowali, ciesząc się z udanej sprzedaży własnego kraju za pieniądze, których nadal nie dostali. Zobaczcie, jak łatwo było przewidzieć, co się stanie i jak trudno tę prostą prawdę zobaczyć tym, którzy chcą sobie jakoś zagłuszyć wyrzuty sumienia. 200 lat temu wyglądało to z całą pewnością tak samo.
A prawda jest taka, że założyliśmy sobie na szyję obrożę — i będziemy za nią szarpani. Państwo, które nastawia się na przejadanie pożyczonych pieniędzy, nie będzie miało nic do powiedzenia. Zwłaszcza, kiedy dodatkowo wkłada sobie kij w szprychy, zamykając gospodarkę, psując prawo, podsycając nastroje roszczeniowe i bezlitośnie łupiąc najbardziej aktywnych obywateli. Jesteśmy tylko zapleczem niemieckiej gospodarki, utrzymywanym w stanie podległości za pomocą kroplówki, którą politycy po prostu marnują.
I niestety coraz trudniej mi uwierzyć, że ten kraj może jeszcze wstać z kolan. Kraj który wierzy, że musi być w Unii za wszelką cenę, będzie musiał zaakceptować każde warunki.
Inne tematy w dziale Polityka
