Najwyższy czas pomyśleć o tej narodowej sprawie

           Jest decyzja prezydenta o odbudowie (właściwie budowie od podstaw) Pałacu Saskiego. Inicjatywa ze wszech miar godna pochwały. Odbudowa pałacu ma już swoją historię, ale dopiero teraz możemy być pewni jej realizacji. To oczywiście przedsięwzięcie ogromne, tak jak ogromny i wspaniały jest ów pałac. Zamiar ten wychodzi naprzeciw propozycjom składanym przez Polaków idącym w kierunku stworzenia prawdziwie godnego i reprezentacyjnego placu – honorowego miejsca w stolicy, na którym odbywają się najważniejsze państwowe uroczystości. Wiele stolic (i nie tylko) ma takie pięknie zakomponowane place z pomnikami chwały (a także nieszczęść narodowych).

        Wielokrotnie pisałem o tym na społecznościowych portalach, także o rocznicy wspaniałej wiktorii nad bolszewikami w 1920 r., którą należałoby uczcić najlepiej w formie łuku tryumfalnego. Ideę łuku tryumfalnego na stulecie owej wygranej bitwy propaguje też Jan Pietrzak. Ale oczywiście – Pałac Saski to przedsięwzięcie niemożliwe do zrealizowania przez 2 lata. Uważam, iż niezależnie od niego należy równocześnie (przede wszystkim) pomyśleć na temat godnego uczczenia rocznicy Warszawskiej Bitwy.

Tak to wyglądało przed I WW ale po zburzeniu cerkwi – symbolu rosyjskiej hegemonii – plac, pałac i cała oś saska zyskała na wyglądzie:

Vv

          To oczywiście wirtualny plac i pałac. Nie zaznaczono istniejących tam już pomników i krzyży. Właśnie jest okazja do całkowitego zakomponowania tego honorowego polskiego placu. Marzy się (prócz wspomnianego łuku tryumfalnego umiejscowionego na osi saskiej – przed Domem Bez Kantów) jakaś symboliczna kolumnada opasująca prostopadłe do pałacu pierzeje i wkomponowane w nią istniejące pomniki. Nawet monumentalny Pałac Saski nie nada odpowiedniego godnego wyglądu, jeżeli z dwóch stron będzie widok na hotel, czy jakiś „nowoczesny” monstrualny budynek.

           Zdaję sobie sprawę, że koszt budowy pałacu jest ogromny i to sprawa państwa polskiego, natomiast koszt budowy łuku tryumfalnego społeczeństwo z radością przyjmie na siebie i w czynie społecznym zbierze z dużą nawiązką potrzebne fundusze. Brakuje tylko państwowej decyzji (może parlamentu). Wiem, że ogromną przeszkodą w upamiętnieniu niektórych wspaniałych zwycięstw polskiego oręża (także bitwy pod Kłuszynem) jest obawa przed zadrażnieniem sąsiadującego z Polską Czerwonego (do niedawna) brata. Najwyższy czas przestać się kierować takimi względami. To nie byłoby działanie przeciw kogokolwiek, to kwestia naszej tożsamości, to kwestia naszej dumy, ale i pamięci naszych narodowych nieszczęść, to znak poszanowania historii...