Musimy rozwijać opiekę onkologiczną w Polsce!

    Nowotwory złośliwe są drugą przyczyną zgonów Polaków — w naszym kraju notuje się rocznie ok. 160 tys. zachorowań na nie, z czego aż 100 tys. pacjentów rocznie umiera. Wzrastająca liczba zgonów z powodu nowotworów wynika przede wszystkim ze zbyt późnej wykrywalności. Problem ten nie może być bagatelizowany przez klasę polityczną, zatem musimy w tej problematyce tworzyć długofalowe i kompleksowe rozwiązania. Tym bardziej, iż corocznie rośnie liczba zachorowań na nowotwory, a szacuje się, że w ciągu najbliższych 15-20 lat wzrośnie ona dwukrotnie.

    Partie polityczne mając na względzie obecny i prognozowany wzrost zachorowań na choroby nowotworowe oraz wynikające z tego skutki w postaci dużej śmiertelności, poważnych konsekwencji społecznych, w tym pogorszenia jakości życia chorych i ich rodzin, oraz znacznych obciążeń finansowych związanych z leczeniem tych chorób dla obywateli i finansów publicznych, muszą uznać za konieczne rozpoczęcie merytorycznej i rzeczowej debaty nad problematyką rozwoju opieki onkologicznej w Polsce, oraz wypracowaniu szczegółowych systemowych rozwiązań poprawiającą obecną sytuację.

    Konieczne jest jak najszybsze skoordynowanie działań w systemie ochrony zdrowia, aby skutecznie wykrywać już wczesne objawy chorób nowotworowych i uruchamiać właściwe procedury medyczne. Obecny sposób organizacji w tym sektorze ochrony zdrowia, według ekspertów, nie jest optymalny, nowotwory wykrywane są zbyt późno, a wskaźniki przeżywalności są mniej korzystne niż w innych krajach. Głównymi zadaniami w obszarze rozwoju onkologi powinny stać się: poprawa profilaktyki, wczesnego wykrywania, diagnostyki i leczenia chorób nowotworowych, obniżenie zachorowalności na choroby nowotworowe przez edukację zdrowotną, promocję zdrowia i profilaktykę, w tym kształtowanie świadomości prozdrowotnej i propagowanie zdrowego stylu życia. Rozwój systemu opieki zdrowotnej w onkologii przez koncentrację działań wokół chorego i jego potrzeb z uwzględnieniem poprawy jakości życia chorych i ich rodzin. Istotnym elementem jest także zapewnienie równego dostępu do wysokiej jakości świadczeń opieki zdrowotnej w onkologii, udzielanych zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, opracowanie i wdrożenie zmian organizacyjnych, które zapewnią chorym równy dostęp do koordynowanej i kompleksowej opieki zdrowotnej w onkologii. Nie sposób także pominąć kwestię rozwoju działalności szkoleniowej i edukacji oraz kształcenia kadr medycznych w onkologii, a także rozwoju badań naukowych mających na celu poprawę i wzrost efektywności, oraz innowacyjności leczenia chorób nowotworowych.

    Karta Diagnostyki i Leczenia Onkologicznego wprowadzona 1 stycznia 2015 r. miała przyśpieszyć diagnozowanie pacjentów z podejrzeniem rozwoju choroby nowotworowej, ponieważ wczesne rozpoczęcie terapii zwiększa jej skuteczność. Jednak trzecia już edycja raportu na ten temat, finansowanego przez Fundację Onkologia 2025, nie potwierdza, że udało się skrócić ścieżkę diagnostyczną pacjenta onkologicznego. Zaledwie u około 40 proc. pacjentów z podejrzeniem choroby nowotworowej diagnostyka trwała nie dłużej niż zakładane 9 tygodni. U większości pacjentów ten termin jest przekraczany. Niepokojące jest, że co trzeci pacjent, 34 proc., korzysta w czasie diagnostyki z prywatnych gabinetów i płaci z własnej kieszeni, w nadziei, że przyśpieszy to przebieg potrzebnych badań — jest to sytuacja skandaliczna! Jeżeli nie zobaczymy konkretów, takich jak decyzje ministra finansów o znaczącym zwiększeniu środków na onkologię, to nikt nie uwierzy w deklaracje i obietnice.

    Niestety, w walce z nowotworami jesteśmy państwem Trzeciego Świata. Nie możemy zgodzić się na to, aby w cywilizowanym kraju, jeden onkolog musiał przyjąć 50-70 chorych w ciągu dnia! Według danych statystycznych część pacjentów czekała ponad 70 dni na diagnozę i leczenie — jest to sytuacja niedopuszczalna!