Prześladowania ludowców przez UB!

W pierwszych latach powojennych komuniści w celu wyeliminowania opozycji i przełamania oporu społecznego użyć musieli metod zastraszania, represji i terroru. Słowa terror używamy świadom ie, gdyż w wyniszczonej wojną i okupacją Polsce w latach 1944-1956 przez więzienia PRL przeszło ok. 2 miliony osób, ok. 5 tys. skazano na karę śmierci i w większości wyroki te wykonano. Terror władzy lat powojennych dotyczył opozycji wobec komunistów, opozycji legalnej i nielegalnej - członków formalnie współrządzącego krajem Polskiego Stronnictwa Ludowego i przedstawicieli Kościoła katolickiego, a także kontynuatorów oporu poakowskiego - członków konspiracyjnych organizacji niepodległościowych. Niektórzy historycy twierdzą, że był to terror nieznany wcześniej w historii Polski. Na liście straconych, zakatowanych w stalinowskich więzieniach reżimu, w Warszawie, Wronkach, Rawiczu, Wrocławiu znajdziemy nazw iska twórców niepodległej Polski w 1918 roku, uczestników wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku, bohaterskich obrońców Ojczyzny we wrześniu 1939 roku, członków konspiracyjnych organizacji walczących z hitlerowskim i Niem cami, powstańców warszawskich harcerzy „Szarych Szeregów”, a także tych, którzy nie godząc się z powojennym podziałem Europy nadal walczyli o suwerenność i niepodległość Polski. Znajdziemy tu również nazwiska ludowców, chłopów, wspomnianych już dobrych gospodarzy określanych pogardliwym mianem „kułaka”, a wreszcie członków partii chłopskiej. Reprezentanci władzy komunistycznej wykorzystywali wszelkie możliwe metody do walki z PSL - od przekupstwa, fałszerstwa, oszustwa poczynając, a na fizycznej eliminacji przeciwnika, czyli mordach politycznych kończąc. Cel, a było nim ostateczne rozgromienie legalnej opozycji, uświęcał stosowane środki. Niemal od początku PSL narażone było na ataki PPR i opanowany przez nią aparat rządowy. Komitet Centralny PPR od początku traktował PSL jako groźnego konkurenta i brutalnie je zwalczał. W latach 1945 – 1947 z rąk władz aparatu Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego PRL zginęło około 146 działaczy PSL. Są wśród nich członkowie najwyższych władz Stronnictwa - Władysław Kojder, członek Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL, prezes Zarządu Powiatowego PSL w Przeworsku i Bolesław Scibiorek, poseł Krajowej Rady Narodowej. Na liście znajdują się członkowie zarządów powiatowych PSL: Stanisław Garstka i Franciszek Łazowski z Sierpca na Mazowszu, Apolinary Józefowicz i Stefan Miłkowski z Miechowa, Roman Markiewicz z Gostynina w Płockiem , Henryk Pacio z Puław, Stanisław Sanderek z Biłgoraja, Stanisław Siennicki z Ostrowi Mazowieckiej, Michał Tomczak i Antoni Zalewski z Płocka, Edmund Wilk z Jarosławia, Władysław Wnuk z Kozienic, Michał Zachariasz z Pińczowa, Józef Kołodziej z Bochni, pozostali to szeregowi - działacze ludowi. Ponadto należy również pamiętać o publikacji Stefana Korbońskiego który w książce: W imieniu Kremla ogłosił kolejną „Listę członków PSL zamordowanych przez bezpiekę”, zawierającą 118 nazwisk. Ludowcy ginęli z rąk bojówkarzy z PPR, funkcjonariuszy UB i MO, członków ORMO. Wśród ofiar znaleźli się nie tylko aktywni działacze PSL, w tym m.in. kandydaci na posłów do Sejmu Ustawodawczego. Winniśmy w poczuciu najgłębszej odpowiedzialności i szacunku pamiętać o ludowcach którzy zapłacili cenę najwyższą za prawo do niezależności, za obronę suwerenności narodowej, tożsamości polskiej, odważne przeciwstawianie się sowietyzacji Polski. Powinniśmy dokonać niezbędnej analizy tego ważnego tematu. Syntezy zagadnienia domaga się ofiara, jaką w latach powojennych zapłacili ludowcy i chłopi polscy za tak odważnie podjętą obronę zasad demokracji! To nasz moralny i etyczny obowiązek aby dokładać wszelkich starań tak aby doniosła rola przedstawicieli Ruchu Ludowego w walce o Polską Niepodległość i suwerenność była należycie podkreślona!