Pan Trump skoncentrował swoje wysiłki na stanach wahających się, takich jak Pensylwania, Michigan i Wisconsin, które odegrały decydującą rolę w jego zwycięstwie. Zyskał poparcie wśród białej klasy robotniczej oraz społeczności zaniedbanych ekonomicznie, które czuły się pominięte przez poprzednie administracje. Wbrew oczekiwaniu pani Harris również dużo kobiet poparło pana Trumpa.
Skupił się na kwestiach ekonomicznych, obiecując ożywienie przemysłu, tworzenie miejsc pracy oraz renegocjację umów handlowych na korzyść USA. Czyli faktycznie krytykował dotychczasową politykę gospodarczą prezydenta Bidena, którego zastępczynią jest pani wiceprezydentka Harris. Podkreślał potrzebę wzmocnienia granic i zaostrzenia polityki imigracyjnej, co zyskało mu poparcie wśród wyborców obawiających się niekontrolowanej migracji. Otrzymał znaczące wsparcie od Elona Muska, który nie tylko finansowo wspierał kampanię, ale także aktywnie angażował się w działania promujące Trumpa. I dotyczyło to wielu znanych amerykańskich przemysłowców, którzy liczyli na wzrost gospodarczy i nowe rządowe zlecenia.
Pani Kamala Harris w tym przypadku nie mogła nic zaoferować, bo wówczas musiałaby krytykować własną politykę. Oparła swoją krótką kampanię na problemach światopoglądowych, które w konserwatywnych stanach miały mały oddźwięk. Kamala Harris, mimo doświadczenia, nie zdołała przekonać kluczowych grup wyborców, co przyczyniło się do jej porażki w stanach decydujących o wyniku wyborów. I nie należy szukać jakiegoś geniuszu pana Trumpa, dzięki któremu wygrał – wygrał, bo nie miał przeciwko sobie polityka, który mógł mu zagrozić i dlatego nawet takie poparcie pani Harris należy uznać za jej sukces.
Inne tematy w dziale Polityka
