12 maja to dla mnie " berlińczyka " z prasłowiańskiej Kopanicy, obecnie Köpenick, bardzo ważna data, przy okazji polecam knajpkę " Hauptmann von Köpenick " przy dworcu S-bahn w Köpenick. 12 maja uznawany jest oficjalnie za ostatni dzień sowieckiej blokady Berlina, trwającej od czerwca 1948 do maja 1949. W końcowym okresie II wojny światowej, Amerykanie weszli w posiadanie matryc do druku Reichsmarek i bez zgody Reichsbanku - co zrozumiałe- rozpoczęli druk niemieckiej waluty, aby na terenie swojej strefy okupacyjnej wypłacać żołd w Reichsmarkach, oraz po to by każdy kwatermistrz miał przy sobie trochę waluty do rozmaitych malwersacji, bo kwatermistrz od tego jest.
Niefortunnie w posiadanie takich samych matryc weszli Rosjanie, też już nieco ze sztuką poligrafii obznajomieni. O ile w zachodnich strefach okupacyjnych Amerykanie prowadzili jakąś politykę emisyjną to już Rosjanie poszli całkowicie na ilość, w związku z zalewem rynku Reichsmarką niemiecka gospodarka, i tak przetrącona wojną, stanęła całkowicie. Jedyną uznaną walutą stały się papierosy, kawa i amerykańskie nylonowe pończochy, był więc przedsmak socjalizmu w czystej postaci. Problem należało rychło rozwiązać min. po to by ożywić niemiecką gospodarkę, stworzyć miejsca pracy i odciążyć państwa koalicji, od konieczności aprowizacji pokonanych Niemiec. Sytuacja była tak dramatyczna, że dzienna racja żywnościowa dla robotnika wynosiła 1500 cal. a w Hamburgu i Lubece doszło do rozruchów głodowych.
Z inicjatywy gubernatora amerykańskiej strefy okupacyjnej gen. Luciusa Claya, zdecydowano się na przeprowadzenie reformy walutowej, która przeszła do historii jako reforma Erharda. Ludwig Erhard - późniejszy kanclerz - jako doradca ekonomiczny władz okupacyjnych był jej autorem i odpowiadał za jej wdrożenie. Reforma walutowa i zapowiedź wprowadzenia nowej marki niemieckiej, 20 czerwca 1948 roku, uświadomiła radzieckim towarzyszom, iż mogą utracić wpływ na bieg zdarzeń w zachodnich strefach okupacyjnych oraz w Zachodnim Berlinie, który był enklawą w strefie radzieckiej, dlatego w nocy z 23-24 czerwca 1948 odcięli dostawy energii elektrycznej oraz zablokowali wszystkie drogi lądowe i wodne, uniemożliwiając aprowizację 2 milionowego wówczas Berlina Zachodniego, licząc na to, że w głodnym mieście wybuchnie rewolucja a rewolucjom towarzysze radzieccy zawsze udzielają wsparcia czołgowego.
Pewnie taki byłby bieg zdarzeń gdyby nie doktryna Trumana i energiczny - wspomniany - gubernator amerykańskiej strefy okupacyjnej gen. Lucius Clay, który zarządził zorganizowanie mostu powietrznego, dzięki czemu udało się utrzymać zaopatrzenie w żywność, paliwa i opał dla Berlina Zachodniego. Po wybudowaniu w rekordowym tempie, we francuskiej strefie okupacyjnej, lotniska Tegel, które wraz z lotniskiem Tempelhof i Gatow przejęło cały fracht lądujący w Berlinie, możliwe było zorganizowane takiego strumienia samolotów transportowych by te lądowały z 3 minutową separacją, +/- 10 sekund w ilości 1500 maszyn dziennie. Most powietrzny przeszedł do historii jako operacja "Vittles" ( wiktuały) w ciągu 11 miesięcy dostarczono do Berlina ok. 2mln 400 tyś.ton zaopatrzenia. Podczas blokady ładowacze pracujący przy rozładunku samolotów pokonali w rywalizacji naszego znakomitego Pstrowskiego a nawet tow. Stachanowa, rozładowująć 10 ton węgla w 45 sekund. W katastrofach samolotów zginęło 70 pilotów brytyjskich i amerykańskich.
Upokorzony Stalin zarządził zniesienie blokady 12 maja 1949 roku.
W serdecznej pamięci berlińczyków pozostał do dziś - tak sądzę, bo tak być powinno - Rodzynkowy bombowiec ( Rasinenbomber ). Częścią - niezamierzoną -operacji " Vittles" była tzw. operacja " Little Vittles" i to było według mnie sedno tego co się wówczas w Berlinie wydarzyło, prawdziwy triumf świata ludzi wolnych, nad tymi co wolność chcieli podeptać. Amerykański pilot Gail Halvorsen, widząc mizerię dzieci w zablokowanym Berlinie, przyobiecał miejscowym gawroszom, że następnym razem, na niewielkim spadochronie przeprowadzi zrzut słodyczy, co uczynił zgodnie z obietnicą. Armia nie byłaby armią gdyby Gail nie otrzymał od zwierzchników surowej reprymendy za swój wyczyn, żądny sensacji brukowiec napisał, że Amerykanie znowu bombardują Berlin, a to że cukierkami można było przeczytać jednak dopiero na drugiej stronie.
Dowodzący mostem powietrznym gen. William Tunner uznał jednak, że pomysł Halvorsena można wykorzystać pijarowo, jakbyśmy to dziś powiedzieli. Ideę rozpropagowała amerykańska prasa a amerykańskie dzieci wzięły się za szycie spadochronów i przygotowywanie paczek z wiktuałami dla małych berlińczyków. Później do akcji włączyły się firmy produkujące słodycze i wspólnym wysiłkiem dostarczono do Berlina
kilka ton słodczy. Rosjanie zaś dla kontrastu nie wyrazili zgody na transport, drogą lądową, mleka dla berlińskich szpitali dziecięcych. Cały ten internacjonalizm to puste słowo, towarzysze ! , bardzo puste.
A Halvorsen stał się bardzo popularny, otrzymywał setki listów, niektóre z prośbą o dokonanie zrzutów, często z podanymi koordynatami, zyskał nicka Czekoladowy Pilot i częściej widywano go w berlińskich szpitalach, między dziećmi, niż za sterami Skymastera C- 54. Halvorsen powtórzył swój wyczyn w czasie wojny w Jugosławii, zrzucając dzieciom cukierki w ramach operacji " Provide Promise ". Gail to porządny facet .
Inne tematy w dziale Kultura
