Miłe dla nosa śmieci spalanie

Wyobraźmy sobie sytuację, w której przewodnik zawiadamia swoich podopiecznych słowami - A teraz proszę wycieczki odwiedzimy spalarnię śmieci ( !!! ) Takiego przewodnika wycieczka zjadłaby śmiechem, a nawet sponiewierałaby. Bo oni wszyscy woleliby się napić, zabawić, pójść w tango. Bo takie są wycieczki. Nawet jeśli im zaoferujesz darmowe zwiedzanie Luwru, Akropolu, Prado, czy Koloseum to oni i tak wolą się napić. Jednak jeśli rzecz dzieje się w Wiedniu to odwiedzenie spalarni śmieci może zakończyć się inaczej niż hipotetyczna sytuacja opisana wyżej.

Bo mamy do czynienia z atrakcją naprawdę wyjątkową, atrakcję mieszczącą się w pierwszej 10 topowych miejsc w mieście Straussów, Mozartów i Habsburgów. Że mamy do czynienia z sytuacją niezwykłą mój harcerski nos mówił mi już na stacji metra Spitellau. Mnóstwo ludzi o urodzie wskazującej na pochodzenie z kraju o najwyższej dynamice PKB w historii ludzkości. I wcale nie chodzi mi o naszych rodaków, choć nasz premier - niech mu logopeda miły będzie - obwieścił, że jesteśmy gospodarczymi liderami Unii. Jak za Gierka, niby komfortowo, a rzygać się chce. Czy Polska nie może być po prostu Polską ? Musi być drugą Japonią, wiecznie zieloną Irlandią, czy wreszcie tygrysem Europy ? Nie, ci turyści na stacji Spitellau na pewno nie byli Polakami. Wszyscy trzymali w rękach kijki do słitfoci zakończone smarfonem. Wszyscy ciągnęli do głównego wyjścia.

Podążyłem ich śladem. Olśnienie przyszło w sekundę. Tego z niczym pomylić się nie da. To w czystej postaci Firedensreich Hundertwasser i jego bajkowa, architektoniczna twórczość.

Bardzo lubię za jej wyjątkowość i niemożność pomylenia z projektami jakiegokolwiek innego architekta, choć Hunderwasser architektem stricte nie był. Z wykształcenia nie był również malarzem, poetą, pisarzem, czy wybitnym teoretykiem. Studia w wiedeńskiej akademii sztuk plastycznych porzucił po trzech dniach zajęć. Uznał, że nie należy uczyć się czegokolwiek od innych. Zamiast tego należy iść własną drogą i szukać własnych środków do wyrażenia siebie. I udało się. Za to go cenię, choć zdaję sobie sprawę, że był zmorą wykonawców i inwestorów. Ja już o nim na tym blogu pisałem. Parokrotnie prezentowałem jego dokanania, odwiedziłem bowiem Hunderwasserschule w Wittenberdze

https://www.salon24.pl/u/siukumbalala/847506,sachsen-anhalt-lutherstadt-wittenberg-und-hundertwasserschule

oraz Zieloną Cytadelę w Magdeburgu.

https://www.salon24.pl/u/siukumbalala/1011959,ja-ja-das-ist-friedensreich-hundertwasser

Tam jednak mieliśmy do czynienia z kompleksem mieszkalnym, czy budynkiem szkolnym. Sytuacja w Wiedniu jest zgoła inna.

Mamy budynek przemysłowy, " pożerający " dziennie średnio 200 śmieciarek, obsługujący 1/3 wiedeńskiej populacji. Zasilający w energię elektryczną 50 tys. wiedeńskich gospodarstw domowych i dostarczający ciepła dla kolejnych 70 tys. mieszkań. Przy czym znajduje się w ścisłym centrum miasta i jedzenie kebabów w jego sasiedztwie nie jest ani przez chwilę uciążliwe, bowiem sfermentowane zapachy - zwykle towarzyszące spalarniom - są zasysane bezpośrednio nad komorą zrzutową, część jest kierowana na ruszta, a reszta wiedeńskiego smrodku ulatuje po starannym przefiltrowaniu tym niezwykłej urody kominem, tak bardzo przypominającym minaret.

Oby to nie był zły dla Wiednia omen. Wielkie chapeau bas przed mistrzem Hundertwasserem, a co nie mniej ważne przed Helmutem Zilkiem, burmistrzem Wiednia, któremu nie zabrakło odwagi, by tak kontrowersyjnego twórcę zaangażować do tak niezwykłego projektu. Dziwny człowiek z tego Helmuta Zilka, niby bezkompromisowy, a jako TW chodził grzecznie na pasku czeskiej bezpieki. Ale tak widać z tymi burmistrzami być musi, że albo sami są TW, albo ich matki, bądź ojcowie. Za parę dni jak się obrobię, odwiedzimy kolejną atrakcję Wiednia, Hundertwasser Village