Nikodem Dyzma vs Radosław Sikorski

Oxford, uniwersyteckie muzeum przyrody

Dwie miała Rzeczpospolita, równe sobie, polityczne głowy. Dwóch polityków godnych miana mężów stanu. Jeden otarł się o godność premiera.

Drugi piastował godność ministra spraw zagranicznych. Pewnie gdyby miał indygenat z równą łatwością pokierowałby Auswärtiges Amt. Podobni choć różni. Obaj pochodzący z gminu, choć świetnie wykształceni. Obaj absolwenci Oxfordu. Każde ich słowo zamieniało się natychmiast w bonmocik.

- Terkowski głupstwo, sałatki szkoda

- ...co miałem powiedzieć, przeczytałem

- życie chwytam za mordę i walę w pysk

- nastąp się pan

- zamknij się głupia babo

- bujaj się wariatko

- walnij się w zatłuszczony łeb

- thank you, USA

- pani redaktor kłamie jak bura suka

Te wszystkie wyrażenia w ustach ludzi wykształconych to oczywiście tzw. figury retoryczne. W ustach niewykształconych pisowskich prostaków to przykład niezrównanego hejtu, chamstwa i braku jakiejkolwiek ogłady.

Park uniwersytecki

Podobni sobie: obaj o urodzie fryzjera z małego miasteczka.

Jeden dorzynał watahę, drugi dorzynał Kunika.

Nikodem Dyzma vs Radosław Sikorski.

Przechadzając się po oxfordzkim uniwersyteckim parku zastanawiałem się na kogo głosowałbym, gdyby - angielskim zwyczajem - w Polsce urządzono plebiscyt na najwybitniejszego polityka II i III Rzeczpospolitej.

Nikodem Dyzma czy Radosław Sikorski ? idą łeb w łeb jak konie na Royal Ascot.

Nie, jednak Nikodem Dyzma. Chodzi o relacje męsko - damskie i stosunek do kobiet. Tu Nikodem Dyzma zwycięża o całą długość łba. Z rozrzewnieniem wspominam z jaką atencją traktował hrabinę Ninę Kunicką de domo Ponimirską.

Z jakim zachwytem wyrażała się o panu Nikodemie hrabina Lala Koniecpolska, a księżna Janetta Roztocka, ze szklaną fifką ? Ech ! Cóż to za towarzystwo otaczało pana Nikodema. Zdecydowanie w hipotetycznym plebiscycie mój głos ma pan Nikodem Dyzma - prezes Banku Zbożowego. Jednak przedwojenne elity miały w sobie to coś, nawet jeśli pośród nich zaplątał się jakiś urzędnik pocztowy z Łyskowa, kiepsko grający na banjo.