Przykłady pożytecznych prowokacji wg Wiadomości.

Przy okazji nielichego skandalu, jakiego dopuściła się dwójka radiowych dziennikarzy, dzwoniąc do szpitala św. Edwarda i podając się za królową Elżbietę, w celu wyłudzenia informacji o stanie zdrowia Kate Middleton, księżnej Oxfordu (zakończonego samobójstwem pielęgniarki), „Wiadomości” TVP postanowiły zrobić materiał o plusach i minusach prowokacji dziennikarskiej. Opowiedzieć tzw. prostemu widzowi, na ile jest ona dopuszczalna, a na ile jest stosowanie to przegięcie.

Odetchnąłem z ulgą po pierwszej części reportażu. Zawsze mogłem się z ekranu rządowej telewizji dowiedzieć, że tak na dobrą sprawę, to prowokacja dziennikarska jest nasieniem samego szatana, niedopuszczalnym instrumentem ingerencji w sferę wolności osobistej i prawa do prawdy, dawno już niestosowanym w demokratycznych państwach prawa i jako taka powinna być zakazana. Kontrolować władzę, czy ludzi wpływowych to przecież pierwszy krok do zupełnej anarchii, mogli mi wtłaczać dziennikarze z „Jedynki”.

Na szczęście, informacji takiej nie podano. Usłyszałem jednakowoż cokolwiek innego.

Poproszony o komentarz do sprawy b. redaktor naczelny „Super Expressu” – Mariusz Ziomecki – uznał był dziennikarską prowokację za niemalże narzędzie użyteczności publicznej; to właśnie dzięki niej – przekonywał – opinia publiczna dowiaduje się o tym, że syn znanego polityka znajduje zatrudnienie w rządowej agencji, a „dyrektorowi ważnej rozgłośni katolickiej” podstawia się służbowe auto „na życzenie”. Bo to były największe skandale wywołane prowokacją dziennikarską w dziejach III RP, prawda?

I takie stosunkowo najświeższe i najbardziej zapadające w pamięć, czyż nie? Podstawienie służbowej limuzyny pod miejsce gdzie miał czekać podający się za redemptorystę dziennikarz (gwoli ścisłości – nie chodziło o żadnego „dyrektora ważnej rozgłośni katolickiej”), narażając w ten sposób Skarb Państwa na straty rzędu 20 zł wypalonej benzyny, to przecież najpoważniejsze nakrycie nadużyć życia politycznego minionych lat. Żaden tam „sędzia na telefon”, gotowy za mglistą perspektywę pięcia się po szczeblach zawodowej kariery wypuścić na wolność wielokrotnego kryminalistę, okradającego tysiące Polaków z niekiedy oszczędności życia? Co to, to nie! To pewnie w ogóle jest przykład nadużycia prowokacji dziennikarskiej. Bo gdzieżby tak, biednego sędziego gnębić?! Pięknie więc przykład ten przemilczano.

Ale glebić nielubianego ministra za podwózkę dla „redemptorysty” rządową bryczką… O panie, takimi akcjami to demokracja stoi!