Pospieszalski - wykonać wyrok!

W programie „Tak jest!” z 13 grudnia 2011r., Andrzej Morozowski wraz z doradcą prezydenta Komorowskiego ds. historii – Tomaszem Nałęczem, wypowiedzieli się nt. programu Anonimowego Dziennikarza Telewizji Publicznej, w którym jakoby zaprezentowano szkalujący dokument nt. podejrzanych kontaktów Bronisława Geremka (doradcy „Solidarności” w 1981r.) z władzą PRL. Chodzi o notatkę służbową ze spotkania Geremka z ambasadorem Cioskiem, sporządzoną przez Stasi, z której wynikać ma, że Geremek na krótko przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, paktował z komunistami, celując w stanowisko w kierownictwie odnowionego związku zawodowego. Nie dowiedzieliśmy się, czy dokument jest fałszywy dlatego, że opisuje niewygodne fakty dla mesjasza środowisk udeckich, czy dlatego, że Morozowski z Nałęczem zgodnie tak stwierdzili.

Tomasz Nałęcz oznajmił, że historyka „grzebiącego w takim śmietniku” nie nazwałby „kolegą po fachu”. Uczciwie dodał jednak, że wyjaśnienia samego Cioska, złożone po ponad trzydziestu latach należy przyjmować z ostrożnością. Na jakiej więc podstawie przyjął – bądź, co bądź – profesor historii, że dokument jest fałszywy? Nie do końca jest również jasnym, dlaczego młodego badacza oblewa się na dzień dobry taką porcją gówna? Czy to normalne w świecie naukowym, że historyka, który dotarł do nieznanych nikomu źródeł, w pierwszej kolejności należy zmieszać z błotem, obrzygać i wyzwać od najgorszych? Człowiek nauki powinien raczej zaprzęgnąć własny warsztat historyczny i w odpowiedniej polemice zgłosić zastrzeżenie, albo prezentowane tezy obalić. A młodemu historykowi należy się raczej uznanie, że odkrył coś, co było wcześniej nieznane (również profesorom tego fachu).

Szermując z taką lekkości słowem i oskarżeniem łatwo jest wpaść w pułapkę. Przecież zawsze może się znaleźć jakiś Samozwańczy Odkrywca, który rzuci pod adresem Tomasza Nałęcza, że ten jest quasi-historykiem, z fałszywym tytułem i pozycją, którą zawdzięcza temu, że był kochankiem swojego szefa na katedrze, umiejącym się dostosować do jego potrzeb. No bo skoro pomówienia i argumenty ad personam mają zastąpić rzeczowość. Treść notatki, w zestawieniu z krytyczną analizą innych źródeł, m.in. z wiedzą nt. przygotowywanej przez aktyw PZPR operacji „Renesans”, wcale nie wygląda absurdalnie. Komunistyczna władza przygotowywała już wówczas podglebie na odnowiony związek, w którym układni wobec niej działacze zasilą kierownictwo. Czy w związku z tym fragment ujawnionej przez Wojciecha Sawickiego notatki służbowej brzmi bardziej przekonująco? Raczej tak. Na pewno powinien stać się asumptem do dalszych dociekań. Doradca prezydenta Komorowskiego dopuszcza się zaś rzeczy skandalicznej. Pacyfikuje znalezisko i wywiera niedopuszczalny dla świata naukowego wpływ na wolność badań naukowych.

Oberwało się również samemu Pospieszalskiemu, którego nazwiska (nie wiem, chyba w geście obrzydzenia) nawet w reportażu nie wymieniono. Miał się podobno dziennikarz TVP skompromitować i zachować niegodnie. Nie wiadomo tylko, z jakich powodów to, Dystrybutorzy Szacunku odsądzają Pospieszalskiego od czci i wiary. Przy poziomie rzetelności samego Morozowskiego (tutaj opisywany przeze mnie w zeszłym miesiącu przykład manipulacji p.o. dziennikarza; a raczej dziennikarza PO), jak i syndykatu ITI/TVN, ów rozgwar brzmi trochę jak litanie nieważkich stróżów cnoty w burdelach. Kapturowy sąd, pod przewodnictwem medialnego arbitra, wyrok na Pospieszalskiego jednak wydał. Zapewne szefostwo Telewizji Publicznej zechce go wykonać.