Materia unijnej polityki stała się do tego stopnia zawiła, że zaszła pilna potrzeba stworzenia wyspecjalizowanych szczytów. Gubią się w tej nowej klasyfikacji szczytów unijnych nawet specjaliści z Gazety Wyborczej. Tomasz Bielecki rozpoznał tylko dwa typy euroszczytów, tymczasem prezydent Nicolas Sarkozy wymienił aż trzy. Będą trzy rodzaje szczytów: 27 państw całej UE, państw paktu fiskalnego, czyli euro plus, oraz państw strefy euro, jeśli tematyka dotyczy wspólnej waluty – orzekł francuski mistrz szczytowania.
Czyli mamy do wyboru, do koloru – szczyt siedemnastki euro, dwudziestki piątki fiskalnej euro plus oraz dwudziestki siódemki ogólnounijnej. Ale przecież pozostały Anglia i Czechy, które są poza paktem fiskalnym i poza strefę euro, zatem mogą sobie ustanowić swój szczyt dwójki euro minus. Poza tym jeśli od dwudziestki piątki fiskalnej odejmiemy siedemnastkę euro, to otrzymamy osiem krajów spoza strefy euro, które aspirują do niej i one też mają prawo do swojego szczytu, nie można ich dyskryminować. Dla odróżnienia niech będzie to szczyt ósemki euro plus minus. Już z pobieżnego wyliczenia mamy zatem unię co najmniej pięciu prędkości.
O ważności tej materii dla unijnych przywódców świadczy fakt, że na wczorajszym szczycie nawet kwestia ratowania strefy euro zepchnięta została na dalszy plan. Natomiast negocjowano zażarcie formuły nowych szczytów i kto może być zaszczycony uczestnictwem. A przecież mamy także inne podziały w tej dziedzinie, jako to: szczyty przełomowe i tuzinkowe; formalne i nieformalne, a także nadzwyczajne i zwyczajne. Jeśli tak dalej pójdzie, to trzeba będzie mianować specjalnego komisarza ds. szczytów unijnych. Kto wie czy nie powstanie nowa dyscyplina naukowa: propedeutyka szczytowania.
Trzeba powiedzieć, że na wczorajszej konferencji Donald Tusk nie był takim radosnym skowronkiem, jak zwykle bywa po szczycie, bo też miał twardy orzech do zgryzienia. Jak tu przekonać opinię publiczną w Polsce, że przystąpienie do paktu fiskalnego sankcjonującego odrębne szczyty strefy euro jest sukcesem premiera, którego mocno nagłaśnianym celem było wykreślenie z paktu odrębnych szczytów euro? Tusk nie podołał temu szlachetnemu wyzwaniu. Skończyło się na smętnym stwierdzeniu, że ma wrażenie, iż jego apel o wspólnotowe działanie został wysłuchany.
Może apel został wysłuchany jednym uchem, ale pewne jest, że natychmiast wypuszczony drugim. Nie stracił natomiast werwy francuski mistrz szczytowania, którego piarowska fantazja nigdy nie opuszcza. Sarkozy natychmiast ogłosił nową formułę dla pozorowania unii jednej prędkości. Według francuskiego prezydenta w Unii nie będzie dwóch prędkości, tylko różne poziomy integracji. Równie dobrze mógłby powiedzieć o sobie, że w gruncie rzeczy jest wysokim barczystym blondynem, a jedynie w telewizji wypada jak cherlawy brunecik wieczorową porą.
Poważny problem mają teraz media prorządowe w Polsce, żeby znaleźć jakiś klucz do głoszenia sukcesu Donalda Tuska. Mam pewne przemyślenia i propozycje. Na przykład bolesny sukces? Cokolwiek to może znaczyć, takiej formuły jeszcze nie było. Może zadziała magia nowości? Albo sukces prolongowany na czas nieokreślony. Sukces pięciu prędkości brzmi także nieźle. Sukces pyrrusowy nawiązuje do historii starożytnej, a przecież Donald Tusk jest historykiem. Jednak ostateczny werdykt należy i tak do ministra Grasia, który w kreowaniu sukcesów ma olbrzymie doświadczenie.
Ciekawe podejście zaprezentował polityk fiński, który określił pakt fiskalny jako dokument w najlepszym razie niepotrzebny, a w najgorszym szkodliwy. Według niego pakt ma służyć tylko Berlinowi do wewnętrznych przepychanek. Sytuacja z unijnymi szczytami staje się na podobieństwo meczów piłki nożnej. Kilkadziesiąt osób stara się przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę, a na końcu i tak wygrywają Niemcy. W tym kontekście można powiedzieć, że Donald Tusk wykonał kawał rzetelnej, solidnej i nikomu niepotrzebnej roboty. Nikomu z wyjątkiem Angeli Merkel.
Inne tematy w dziale Polityka
