Sąd Rejonowy w Łodzi ponownie umorzył toczące się przed tym sądem od 2007 r. postępowanie karne przeciwko sprawcom weryfikacji politycznej dziennikarzy dokonanej na początku stanu wojennego. Tak jak poprzednio powołał się na przedawnienie ścigalności tej zbrodni komunistycznej.
Weryfikacja polityczna dziennikarzy w Łodzi, Piotrkowie Trybunalskim, Skierniewicach i Sieradzu miała miejsce w styczniu 1982 r. W jej wyniku straciło pracę w lokalnej prasie, radiu i telewizji 51 osób. W stosunku do 24 dziennikarzy komisja weryfikacyjna orzekła bezwzględny i bezterminowy zakaz wykonywania zawodu dziennikarskiego. W tej ostatniej grupie 11 dziennikarzom zakaz ten rozszerzono, uniemożliwiając także pracę w zawodach inteligenckich ( kulturze, nauce, oświacie). W odróżnieniu od innych ośrodków specyfiką Łodzi był sposób działania komisji weryfikacyjnej. Ta funkcjonowała jak klasyczny sąd kapturowy. O jej istnieniu nie wiedzieli nawet dotknięci werdyktami weryfikacyjnymi dziennikarze. Nie byli także w inny sposób informowani o treści „wyroków”, a z ich bezwzględnymi skutkami mieli się spotykać aż do 1990 r. przy każdej próbie podjęcia „zakazanej” pracy.
Wojewódzką komisję weryfikacyjna w Łodzi tworzyli : przysłany z Warszawy docent Mieczysław K. - specjalny pełnomocnik KC PZPR, Andrzej H. - komisaryczny sekretarz propagandy KŁ PZPR, dwaj oficerowie polityczni LWP - podpułkownicy Mieczysław K. i Kazimierz G., Zdzisław K. - oficer SB, Maria M. - dyrektor Delegatury Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk oraz Piotr S. - dyrektor Łódzkiego Wydawnictwa Prasowego RSW „Prasa - Książka – Ruch”.
W grudniu 2004 roku Zarząd Główny SDP oraz kilkoro dziennikarzy z Łodzi złożyli wniosek do IPN – Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu o wszczęcie śledztwa w tej sprawie. W 2005 r. prokurator Oddziałowej Komisji IPN w Łodzi Jacek Kozłowski postawił zarzuty popełnienia zbrodni komunistycznej pięciu członkom komisji weryfikacyjnej. Tylko pięciu, ponieważ Maria M. zmarła jeszcze w latach 80., natomiast Kazimierza G. nie mógł znaleźć prokurator, chociaż ten były wykładowca Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych mieszkał cały czas w Łodzi. W 2007 r. prokurator sformułował akt oskarżenia przeciwko tej piątce, uznając, że dopuścili się jedynie przestępstwa mobbingowania, czyli „ naruszania w sposób złośliwy praw pracowniczych dziennikarzy”, a więc czynu zagrożonego karą do 2 lat pozbawienia wolności. Tym się kierując prokurator wnioskował o umorzenie postępowania na podstawie amnestii. Mimo protestów pokrzywdzonych dziennikarzy wskazujących, że weryfikatorzy pozbawiając ich prawa wykonywania zawodu dopuścili się jako funkcjonariusze państwa komunistycznego znacznie poważniejszego przestępstwa, sąd w grudniu 2007 r. przychylił się do wniosku oskarżyciela. Dziennikarze zaś konsekwentnie wskazywali, że przestępstwo weryfikatorów polegało na uzurpacji funkcji sądu, gdyż tylko sąd powszechny ma prawo orzekać o zakazie wykonywania określonego zawodu W wyniku tych zarzutów podniesionych przez czworo łódzkich dziennikarzy ten sam sąd rozpoczął w 2008 r. proces. Ujawnił on wiele nowych wątków związanych z inwigilacją środowiska dziennikarskiego przez SB oraz metody i rozmiary represji wymierzone i stosowane wobec „niezweryfikowanych” przez cały okres lat 80. W ich wyniku niektórzy dziennikarze zostali zmuszeni do emigracji, inni utracili na wiele lat uprawnienia pracownicze, ciężko rozchorowali się. Doszło także do tragicznego i do dziś niewyjaśnionego zaginięcia w 1986 r. represjonowanej dziennikarki telewizji Barbary Chrzczonowicz.
W październiku 2010 r. prokurator ponownie wniósł o umorzenie postępowania, tym razem na podstawie przedawnienia. Sąd przychylił się niezwłocznie do tego wniosku. Wyrok umarzający zaskarżyli pokrzywdzeni dziennikarze Iwona Śledzińska - Katarasińska, Jacek Indelak, Gustaw Romanowski. Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 24 października 2011 r. uwzględnił ich apelację, uchylając wyrok do ponownego rozpoznania. SO stwierdził m.in. że „ zaskarżony wyrok jawi się jako rozstrzygniecie, którego podstawy nie stanowiły jakiekolwiek ustalenia faktyczne, bowiem samodzielny wkład intelektualny w rozpoznanie sprawy przez sąd rejonowy, był w istocie żaden”. W tej sytuacji pełnomocnik pokrzywdzonych adw. Mariusz Mazepus złożył wniosek, aby sprawę do rozstrzygnięcia w pierwszej instancji przejął Sąd Okręgowy w Łodzi.
Dzisiaj Sąd Rejonowy odrzucił ten wniosek. Sędzia Sebastian Mihuniewicz stwierdził, że sprawa nie jest wcale skomplikowana i może być prawidłowo rozstrzygnięta przez sąd niższej instancji. Uzasadniąjąc umorzenie tego wszczętego w 2004 r. postępowania już po raz trzeci, stwierdził, że choć nie można wykluczyć, iż oskarżeni przekraczając swoje uprawnienia mogli mieć w intencji jakieś korzyści, to brak jest podstaw, aby wychodzić poza zarzuty prokuratorskie. Prokurator zaś nie przychylił się do wniosku pełnomocnika pokrzywdzonych o zmianę kwalifikacji prawnej przestępstwa popełnionego przez weryfikatorów.
inf. własna
informacja video wkrótce na portalu sdp.pl
Komentarz
Wiadomo, że o przedawnieniu nie mogłoby być mowy, gdyby sąd przyjął, że oskarżeni działali także z pobudek osiągnięcia korzyści osobistej lub majątkowej. Ale, żeby to móc wykazać, powinno być przeprowadzone postępowanie dowodowe. Z akt sprawy wynika, że oskarżeni mogli odnieść pewne wymierne korzyści jak awanse na wyższy stopień wojskowy, odznaczenia, skierowanie na intratny kurs doszkalający za granicę, czy włączenie do korpusu dyplomatycznego i wyjazd na intratną placówkę zagraniczną. Trudno więc przyjąć – a takie można odnieść wrażenie po dzisiejszym werdykcie sądu - że działali wyłącznie z pobudek ideowych.
Na marginesie: prokurator Kozłowski wyraźnie izolował się od pokrzywdzonych dziennikarzy. Na sądowym korytarzu przebywał wyłącznie w towarzystwie oskarżonych.
mp
