Kraj nasz jak długi i szeroki pięknym jest. Wszystko ma tu swoje miejsce.
Morze jedyne w swoim rodzaju, stojące w opozycji do gór (i odwrotnie) według upodobań tubylców i napływowych, bo preferencje są różne.
Mamy również małe nieporozumienie wśród polonistów któż wielkim poetą był. Niejednokrotnie ocena na semestr leciała w dół, gdy preferowało się Słowackiego zamiast Mickiewicza, albo odwrotnie. Nieźle trzeba było rozeznać się w terenie zanim się człowiek zorientował którego preferować. Ja tam twarda byłam i zawsze broniłam Słowackiego.
Jedynie wierzba płacząca była jakaś taka do niedawna osamotniona jako symbol narodowy, ale zyskała dendrologiczną adwersarkę w postaci brzozy, choć uważam, że z wielką krzywdą dla tej drugiej, bo brzozowe laski są bardzo urokliwe i również często spotkać je można na rodzimej ziemi (choć od jakiegoś czasu ktoś może twierdzić, że się zwyczajnie panoszą ... taki chwast!). Być może na kolejnym festiwalu chopinowskim właśnie ona będzie królować wśród promocyjnych plakatów, co jest dużym wyzwaniem dla organizatorów, gdyż nie wiadomo, czy narysować całą, czy okaleczoną.
Nikt jednak nie przeskoczy naszego Króla Puszczy. Jest jedyny w swoim rodzaju. Chyba już nie znajdzie przeciwnika choćby w jeleniu, mimo że ten też piękny.
Tym samym chciałam powiedzieć, że zaczęło się liczenie pogłowia żubrów. Nie wiem na czym to polega i jak oni to robią oraz cała sprawę pozostawiam specjalstom nie kibicując wynikom oraz nie odnotowując GUS'owsko roczników statystycznych. Podobał mi się jednak w TV jeden facet, który ewidentnie był fascynatem i miłośnikiem tych zwierząt, bo pięknie o nich mówil. Chwilę opowiadał i pokazywali paśniki, w których żubrze mordy ładnie się posilały. A na końcu ten człowiek powiedział z odpowiednią intonacją m/w tak:
- Teraz sobie jedzą, ale przecież one muszą żyć w lesie i nie ma rozpieszczania. One już wiedzą - stołówka "od-do" i dziękuję! Do widzenia!.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
