Lechowicz — sowiecki agent w II RP i strukturach AK oraz PRL

W ostatnim specjalnym “Dodatku historycznym IPN” opublikowanym przez Nasz Dziennik można znaleźć świetne artykuły o historycznych postaciach: "Stefan Starzyński (1893 - po 1939) - prezydent miasta nieujarzmionego", "Jan Dubaniowski ‘Salwa’ i jego antykomunistyczna partyzantka w Krakowskiem", a także dywersantach niemieckich w wydarzeniach z "3 września 1939 r. – ‘krwawa niedziela bydgoska’"

Dodatek ten zawiera także artykuł o znanym, prominentnym polityku PRL   Włodzimierzu Lechowiczu,  który jeszcze jako pracownik kontrwywiadu II Rzeczypospolitej nawiązał współpracę ze stalinowskim wywiadem sowieckim. O zdrajcy Lechowiczu napisał w Naszym Dzienniku dr Maciej Korkuć z IPN Kraków w materiale "Włodzimierz Lechowicz – ‘O przeszłości nigdy nie mówi...’"

Dr Korkuć pisze, że Lechowicz: "Już w 1933 roku nawiązał pierwszy kontakt z Komunistyczną Partią Polski i z wywiadem sowieckim, z inicjatywy i za pośrednictwem Alfreda Jaroszewicza, notabene także oficjalnie pracującego w strukturach polskiego wywiadu i kontrwywiadu, oraz słynnej ‘Dwójki’”. O dużej roli jaką odgrywał dla swoich sowieckich mocodawców oraz o zdradzieckich możliwościachLechowicza świadczy to, że od końca 1937 był on kierownikiem referatu narodowościowo-politycznego zajmującego się m.in. zwalczaniem działalności komunistycznej w wojsku.

"Przy tym",pisze dr Korkuć, "po latach skrzętnie pomijał [Lechowicz — przyp. andy], że chodziło o współpracę z Sowietami nie tylko za pośrednictwem KPP, ale także bezpośrednio." Niestety do wybuchu II wojny światowej, polskiemu kontrwywiadowi nie udało się zdekonspirować żadnego tych komunistycznych, sowieckich zdrajców: ani Lechowicza, ani Jaroszewicza.

Pod koniec roku 1942 Lechowicz zaczął współpracować z nowymi strukturami świeżo utworzonej przez sowieckich agentów NKWD — Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Zaczął on także odgrywać istotną rolę w tej sowieckiej PPR — bowiem ostał we wrześniu 1943 rokuawansowany do stopnia "kapitana GL".  Lechowicz kierował sowieckim kontrwywiadem, w utworzonym w listopadzie 1942 roku Wywiadzie Gwardii Ludowej utworzonym przez PPR, związanym z wywiadem sowickim oraz pracującym na jego korzyść.

Jednocześnie, Lechowicz wraz z Jaroszewiczem, jako doświadczeni agenci i przedwojenni pracownicy "Dwójki" zostali przyjęci do struktur konspiracji AK. Obaj szybko awansowali w strukturach niepodległościowych AK. Jednak, jak podaje dr Korkuć, żaden z tych zdrajców: "Ani przez chwilę nie zaprzestał pracy dla rzeczywistych mocodawców. Za sprawą Lechowicza do PKB wprowadzeni zostali kolejni komunistyczni agenci: Stanisław Nienałtowski ‘Sebastian’, z którym Lechowicza od czasów studenckich łączyła zażyła przyjaźń, oraz Wacław Dobrzyński." Tak więc sowieccy służalcy, dobierali sobie do pomocy kolejnych zdrajców Polski.

Lechowicz nawet brał udział w walkach powstańczych w Warszawie, m.in. w zdobywaniu budynku PAST-y, a we wrześniu 1944 roku objął biuro kierownika Urzędu Śledczego PKB. Po upadku powstania Lechowicz zbiegł z obozu przejściowego, a dzięki znajomości z późniejszym słynnym autorem Kazimierzem Moczarskim, znalazł zakwaterowanie w Krakowie oraz pracę w konspiracyjnym Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK.

Po zajęciu Krakowa przez armię sowiecką, Lechowicz za zgodą agenta NKWD Władysława Gomułki, ciągle działał w konspiracji akowskiej — cynicznie realizując scenariusz zdrady uzgodniony z komunistami Gomułką i Spychalskim. Bowiem, w propagandowym scenariuszu obejmujących władzę w Polsce sowieckich komunistów — sowiecki agent Lechowicz miał być istotnym dowodem na to, że nawet wysokie urzędy państwowe stoją otworem dla "akowców".

Mimo tego, że tysiące żołnierzy AK w tym samym czasie było przez współpracowników tych agentów NKWD bestialsko mordowanych. Dlatego, kiedy Gomułka objął Ministerstwo Ziem Odzyskanych, agent Lechowicz został w tym ministerstwie dyrektorem Departamentu Osiedleńczego.

Jednak już w 1948 roku kończy się złota passa choć niewielkiej części zdrajców i agentów sowieckich. Rewolucja zaczyna pożerać własne dzieci, i na sierpniowo-wrześniowym Plenum KC PPR w 1948 roku Gomułka — jako konkurent do władzy innego agenta NKWD Bieruta — został usunięty z funkcji sekretarza generalnego KC PPR. Wkrótce, jak pisze dr Korkuć: "Zapadła decyzja o aresztowaniu Lechowicza", a on sam "Został wrzucony do celi o wymiarach 2x3 metry. Przesiedział tam 25 miesięcy." Ironiczny los sprawił, że w ramach wewnętrznych rozgrywek zakłamani komunistyczni bandyci — długoletniego, zdeklarowanego sowieckiego agenta Lechowicza oskarżali o to, że: "przedwojenna współpraca Lechowicza z komunistami była obliczona na rozbicie ich partii."

Jednak Lechowicz wrócił na komunistyczne salony zdrajców Polski. Jak pisze dr Korkuć:

"Po 1956 roku był wiceprzewodniczącym CK Stronnictwa Demokratycznego, posłem na Sejm (nieprzerwanie od 1957 do 1972 roku). Został wiceprzewodniczącym Związku Bojowników o Wolność i Demokrację - jedynej koncesjonowanej organizacji kombatanckiej w PRL, a także wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Organizacji Bojowników Ruchu Oporu (FIR). Zadbano także o jego karierę zawodową: był redaktorem naczelnym ‘Kuriera Polskiego’, potem przewodniczącym wydawnictwa ‘Epoka’. Od 15 lipca 1961 do 30 czerwca 1970 roku był przewodniczącym Komitetu Drobnej Wytwórczości w rządach Józefa Cyrankiewicza, potem ambasadorem PRL w Holandii."

Zdrajca ten zdążył przed śmiercią napisać jeszcze wspomnienia, w których nie napisał jednak prawdy o swojej życiowej roli komunistycznego zdrajcy oraz swojej zdradzieckiej współpracy ze stalinowskim wywiadem sowieckim.

Lechowicz jest jednym z wielu niechlubnych przykładów osób, świadczących o tym komu faktycznie służyły oraz dla kogo naprawdę pracowały całe generacje sowieckich szpiegów, sprzedawczyków oraz degeneratów — na każdym kroku sprzedających sowieckim bandytom ten swój kraj, w którym mieszkali i żyli.

___

Cytaty za: http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20090925&typ=ip&id=ip15.txt