Gdy, jako sumienny bloger wczorajszy dzień spędziłem przed telewizorem oglądając na wszystkich możliwych kanałach protesty uliczne zorganizowane przez liderów opozycji, przez cały czas męczyła mnie myśl, kogo mi ci demonstranci przypominają? Aż w końcu odgrzebałem z pamięci pewną historyjkę, którą teraz Państwu opowiem.
Przed laty, jako wykładowca mojej Almae Matris Akademii Górniczo-Hutniczej pojechałem z moją pięcioletnią córeczką na wczasy dziecięce w Bukowinie Tatrzańskiej. W uczelnianym domu pracy twórczej mieszkało kilka rodzin z dziećmi, które bawiły się na korytarzu. I choć były to latorośle naukowców, zachowywały się zupełnie normalne oprócz jednej dziewczynki, która miała rodziców pragnących swą jałowość twórczą zrekompensować niezwyczajnymi osiągnięciami naukowymi ich pupilki.
Przez cały turnus nasze brzdące bawiły się w wymyśloną na poczekaniu wyliczankę, która polegała na tym, iż dziecko, na które padło miało powiedzieć jakieś śmieszne słowo, co wywoływało kaskady radości rozbawionych brzdąców. Jednakże, gdy padało na podrasowaną scjentystycznie dzierlatkę ta stawała na baczność, poprawiała okulary i zamiast śmiesznego słowa mówiła z wyższością E = mc2, a po jakimś czasie zawiedzione dzieci przestały się z nią bawić.
W efekcie, pod koniec turnusu zdesperowane dziecko wpadło w taki amok, że zapisało czerwonym flamastrem całą ścianę jadalni wzorami matematycznymi, a strofującą go matkę obrzuciło brzydkimi wyrazami i pokąsało do krwi.
A teraz wróćmy do polityki.
Wczoraj cała Polska widziała, jak tracąca blask oraz dostęp do konfitur i niemająca żadnego pomysłu na Polskę opozycja zachowała się identycznie, jak owa przemądrzała dziewczynka.
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki, niezawisły bloger oddany prawdzie i sprawom ważnym dla polskiego państwa)
Inne tematy w dziale Polityka
