Po południu, 17 października 1793 roku stanęły na przeciw siebie dwie armie. Miejsce: przedpola miasta Cholet ( centrum prowincji Wandea, czyli północno-zachodnia Francja ). Armia rewolucyjnej Francji pod dowództwem gen. Kleber^a, czyli Republikanie w sile ok. 27.000 żołnierzy, zdeterminowani by obronić miasto, odrzucić przeciwnika i jednym zdecydowanym uderzeniem rozbić Wandejczyków i zakończyć powstanie, które od ponad pół roku doprowadza do furii kolejne frakcje morderców i psychopatów, które sprawują władzę w Paryżu. Druga, to Wielka Katolicka i Królewska armia zbuntowanej prowincji Wandei w sile ok. 40.000 ludzi. Po serii przegranych bitew ( 6 października pod Treize-Septiers, 9 października pod Moulin-aux-Chevres i zaledwie dwa dni wcześniej pod La Tremblaye ), zdeterminowana by wygrać bitwę, podreperować morale i rozbić jednym zdecydowanym uderzeniem kolejną rewolucyjną armię przysłaną przez Uśmiechniętą Francję, która to armia zgodnie z dekretem z 1 sierpnia miała nie pacyfikować tylko mordować i palić wszystko co spotka na swojej drodze. Wandejczycy zaatakowali z trzech stron. Zgrupowanie dowodzone przez Rochejaquelina wypchnęło oddziały republikańskie z wrzosowisk, które następnie podpalono, żeby dym utrudniał "niebieskim" celny ostrzał atakujących Wandejczyków. Natomiast artyleria wandejska z każdą salwą raziła coraz celniej w pozycje republikańskie. Wandejskie oddziały pomimo słabego uzbrojenia w broń palną ( tylko 10.000-12.000 "białych" miało w rękach pistolety, fuzje, muszkiety ) posuwały się do przodu spychając przeciwnika w stronę miasta i nie poprawiało sytuacji rewolucjonistów rzucanie do boju kolejnych batalionów przez gen. Kleber^a. Powstańcy starali się jak najszybciej osiągnąć pozycje republikańskie i w walce na szable, kije, kosy i piki rozrywać szyki przeciwnika. Wandejski walec parł nieustannie do przodu a żołnierze rebublikańscy w panice uciekali do miasta. Rozpoczynała się druga faza bitwy, walka w mieście. Wydawało się, że powstańcy mając przewagę liczebną, będąc rozpędzonymi i walcząc nie tyle o życie, co o przetrwanie całej społeczności wandejskiej, odniosą zwycięstwo po zaciętym boju. Niestety dla Nich, trawestując słowa porucznika Aldo Rain^a z filmu "Bękarty wojny": walka w mieście jest trudna, bo...walczy się w mieście. Republikanie dobrze przygotowali się do tej walki. Zrobiono barykady a w nich stanowiska dla kilkunastu baterii dział najnowszej generacji - boite a mitraille. Stłoczone w wąskich uliczkach oddziały powstańców wpadły w pułapkę. Jedna salwa z takiego działa to było ok. 100 odłamków, które masakrowały kolejne fale nacierających wandejczyków. Z punktu widzenia dowódców "białych" zwycięstwo było w zasięgu ręki, 200-300 metrów. Próbowano nawet szarży konnicy. Po kilku atakach zatrzymanych przez straszliwe działa doszło do zwarcia i resztki żywych Wandejczyków zostały wypchnięte z miasta i wśród okrzyków: Loire, Loire !, zaczęły wycofywać w kierunku rzeki. Pierwszym przełomowym momentem powstania w Wandei było nieudane oblężenie i w rezultacie brak przejęcia przez powstańców Nantes, które byłoby łącznikiem Wandei z Bretanią, gdzie walczyła Szuaneria. Przegrana bitwa o Cholet była drugim przełomowym momentem tego powstania. Niestety oba wydarzenia były niekorzystne dla Wandejczyków. Od tego momentu Powstańcy byli już tylko w strategicznym odwrocie mimo wygrania kilku bitew. Podczas i po powstaniu w Wandei liczbę ofiar szacuje się na 300.000 ludzi co stanowiło ok. 40 % populacji prowincji ( ! ), a miażdżąca większość ofiar to cywile zamordowani przez barbarzyńców w republikańskich mundurach, którzy nie oszczędzili nawet inwentarza i zniszczyli 10.000 domów. Cześć i chwała wandejskim bohaterom !
Inne tematy w dziale Rozmaitości
