Innocenty VII (1404-1406) jest kolejnym z długiej listy papieży, którzy zmuszeni byli do ucieczki z Wiecznego Miasta, gdyż w innym wypadku ich życiu groziłoby poważne niebezpieczeństwo. Powodem rzymskiej nienawiści do papieży była niemal zawsze ich wybujała chciwość, daleko posunięty fiskalizm, nepotyzm i okrucieństwo.
Innocenty VII miał zawsze smykałkę do pieniędzy (co w tym wypadku oznacza gorliwego poborcę podatkowego, a nie biznesmena:), i dlatego papież Urban VI uczynił go kolektorem danin papieskich w Anglii. W karierze pomogły mu rodzinne koligacje, gdy spokrewniony z nim papież Bonifacy IX uczynił go kardynałem, powierzając mu jednocześnie prowadzenie spraw finansowych stolicy apostolskiej. Podczas choroby papieża został konsystorzem i zyskał nie tylko pieniądze, ale też w zasadzie nieograniczoną władzę.
Trzeba pamiętać, że tzw. rzymska obediencja nie była wtedy jednoznacznie uznawana w Europie za legalną, w efekcie czego urzędowało dwóch w zasadzie pełnoprawnych papieży (dopiero później decydowano, który z nich był „prawdziwszy”). Innocenty został wybrany, zobowiązując się przed kardynałami do podjęcia rozmów ze swoim awiniońskim odpowiednikiem, Benedyktem VIII, rozmów mających polubownie rozwiązać ten problem. Jednak jak tylko został papieżem, stanowczo temu odmówił (łamanie w ten sposób danego słowa było normą wśród papieży). Innocenty próbował nawet zwołać sobór powszechny w Rzymie, mający w zamyśle jego i tylko jego uczynić legalnym następca św. Piotra.
Sobór jednak nigdy się nie odbył, a w Rzymie wybuch bunt przeciwko krewnym papieża, którym Innocenty powierzył bardzo intratne stanowiska, a ci korzystali z nich bez opamiętania, zbijając majątki. Brutalne stłumienie buntu spowodowało kolejne wystąpienia i papież musiał uciekać razem z kardynałami do Viterbo. Rzym został przejęty przez Władysława Neapolitańskiego (który chciał podporządkować sobie papiestwo) i dopiero ekskomunika zmusiła go odejścia.
Dwuletni pontyfikat Innocentego VII, uzdolnionego finansisty, był naznaczony głównie chciwością i klasycznym papieskim nepotyzmem, i to one spowodowały wybuch nienawiści Rzymian do papieża. W chciwości nepotów papieskich nie było nic nadzwyczajnego – pontyfikaty nie trwały zbyt długo i wszyscy wywyższeni korzystali z okazji, zbijając kabzę, urządzając wystawne uczty, stawiając pałace, oddając się hazardowi i rozpuście. Takie dolce vita już wkrótce już wkrótce zostanie przez papieskich nepotów (i oczywiście kardynałów) doprowadzone do skrajności.
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.
Peter de Rosa „Namiestnicy Chrystusa”.
Nigel Cawthorne „Bardzo prywatne życie papieży”.
Eric Lacanau/Paulo Luca „Grzeszni papieże”
Inne tematy w dziale Kultura
