O Bonifacym IX mawiano, że nie podpisał żadnego dokumentu bez wyciągnięcia ręki żądającej zapłaty. Że za odpowiednią cenę był w stanie sprzedać wszystko i wszystkich. Tylko jeden raz zrobił coś za darmo – ekskomunikował urzędującego w Awinion drugiego papieża Klemesa VII (zwanego rzeźnikiem z Ceseny, odpowiedzialnego za śmierć kilku tysięcy ludzi, w tym kobiet i dzieci), który rzecz jasna zrobił to samo.
Bonifacy IX (1389-1404), wcześniej kardynał Piotr Tomacelli, został wybrany przez czternastu kardynałów w Rzymie. Klemens VII, kardynał Robert z Genewy, został wybrany w 1378 roku, czyli jeszcze za życia Urbana VI. Gdy szalonego Urbana odesłano na tamten świat, wciąż było dwóch pretendentów. Tak naprawdę nikt nie wiedział, który z papieży jest „prawdziwy”. Bonifacego IX popierała Anglia, Portugalia, Węgry. Klemensa VII zaś Francja, Neapol, Szkocja, częściowo Niemcy. Inne kraje starały się zachować neutralność.
Obaj papieże rozpętali wojnę, starając się udowodnić swe prawa do tronu papieskiego. Z tych zmagań zwycięsko wyszedł Bonifacy IX, obejmując w posiadanie Rzym, gdy Klemens VII zamknął się w Awinion, gdzie prowadził tryb życia sybaryty.
Absurdalna chciwość i rozbuchany fiskalizm rzymskiego papieża wywołał niezadowolenie mieszkańców Rzymu, zamieszki, a nawet próbowano zawiązać spisek na życie Bonifacego. Papież był zmuszony uciec z Wiecznego Miasta i jakiś czas przebywał w Asyżu, jednak ostatecznie zdołał spacyfikować Rzym i rozwiązał gminę, odzyskując pełnię władzy.
Współczesny mu kronikarz, Dietrich z Niecheim pisał, że Bonifacy IX był w zasadzie analfabetą, że robił interesy podczas mszy, a te same beneficja były sprzedawane kilka razy w tygodniu. Bonifacy IX wyrobił sobie tak złą opinię, że nawet jego początkowi zwolennicy, jak król Ryszard II z Anglii, nakłaniali go do abdykacji. Papież jednak odmówił.
W 1394 zmarł papież awinioński Klemens VII, więc kardynałowie francuscy na jego miejsce wybrali Pedro de Lunę, który przyjął imię Benedykta XIII. Postępująca schizma, mnożący się jak króliki papieże i (zwłaszcza) chciwość papieża Bonifacego IX spowodowała, że antypapieskie nauczanie Jana Wycliffa zyskiwało coraz więcej zwolenników.
W 1399 wykluła się ponownie histeria flagellanów (biczowników) i rozpoczęła marsz na Rzym. Papież początkowo udzielił ruchowi poparcia, ale po dotarciu do Rzymu rozkazał pochwycić i spalić na stosie przywódcę, sam zaś ruch został zneutralizowany.
Papież Bonifacy IX źle się ponumerował. Jeden z jego poprzedników, Bonifacy VII (973-985) zasłynął z kilku rzeczy: próbował wprowadzić celibat, zamordował dwóch innych papieży, sam został też zamordowany, a jego nagie ciało wleczono po ulicach Rzymu. Za te wszystkie zasługi został uznany antypapieżem, jednak za czasów B IX antypapieskość B VII była jeszcze nieodkrytą tajemnicą.
Panuje przekonanie, że pontyfikat Bonifacego IX spowodował (kolejny już) upadek autorytetu papieskiego. Jest to błędny pogląd. Coś takiego jak „autorytet papieski” nie istniało, było jedynie pustym dogmatem, na który władcy i ludzie wykształceni reagowali cynizmem, a w który wierzyli jedynie prostaczki, jak pielgrzymi którzy wracając z Rzymu z jubileuszu 1400 roku rozwlekli po Europie dżumę z chorobami wenerycznymi.
Bonifacy IX jest znany z chciwości, jednak jego ubóstwianie mamony nie jest w końcu czymś niezwykłym wśród papieży i kleru. Najbardziej charakterystyczną cechą Bonifacego IX była jawna bezczelność, choć i nawet on zostanie w tej dziedzinie przyćmiony.
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.
Peter de Rosa „Namiestnicy Chrystusa”
Inne tematy w dziale Kultura
