Urban V i Brygida Szwedzka

Po śmierci Innocentego VI kolegium kardynalskie zebrało się na konklawe. Najpierw papieżem wybrano brata niesławnego Klemensa VI (zwanego przez Petrarkę kościelnym Dionizosem), ten jednak wyboru nie przyjął. Drugim w kolejce okazał się ponownie Francuz,  Guillaume de Grimoard (1362-1370), który przyjął imię Urban V.

Święcenia biskupie (których nie posiadał) i samą koronację przyjął w Awinionie, gdyż Rzym był wciąż niedostępny dla papieży, mimo wojskowych posunięć papieża Innocentego, chcącego siłą przywrócić panowanie papieskie w Rzymie.

Urban V kontynuował politykę swoich poprzedników, co czasami odbijało się czkawką.

Gdy swego czasu papież Innocenty III obłożył całą Anglię interdyktem (oficjalnie w 1208 roku) i religia chrześcijańska została tam oficjalnie zakazana (podobno w zabitych deskami kościołach można było znaleźć jedynie nietoperze), ekskomunikowany król Jan bez Ziemi, bardziej z obawy utraty tronu na rzecz króla Francji Filipa niż powrotu jedynie słusznej religii, poprosił o pokój i podpisał dokument „oddający Anglię Bogu i panu naszemu papieżowi Innocentemu III”. Król Jan obiecał także, że zarówno on jak i jego następcy, jako podwładni papieża, będą płacić Rzymowi rocznie tysiąc marek.

Jednak w 1333 roku Anglia uniezależniła się od Rzymu, ponieważ Edward III odmówił papieżowi dalszych płatności. Papież Urban V zażądał opłaty za całe 33 lata, a Edward, po przekonsultowaniu tej sprawy ze swoimi doradcami, doszedł do wniosku, że dar złożony przez Jana papieżowi był nieważny, bo sprzeczny z koronacyjną przysięgą. Kolejni papieże nie chcieli na to przystać i sprawa ta zapoczątkowała stopniowe odejście Anglii od wiary katolickiej do chwili gdy Elżbieta I, królowa Anglii, odmówiła płacenia lenna nie mając zupełnie poczucia, że Anglia została jej przez Rzym wynajęta.

Były to czasy, gdy duży wpływ na papieży miała znana mistyczka, Brygida Szwedzka. Już jako dziecko znana była z dość ekscentrycznego zachowania (przyłapywano ją nagusieńką podczas modlitw). Mimo swych ciągot do życia klasztornego, została wydana za mąż. Podczas nocy poślubnej ubłagała swojego męża, Ulfa, by pozostawił ją dziewicą. Tak trwało przez dwa lata, ale w końcu Ulf się zniecierpliwił i Brygida ośmiokrotnie była w stanie błogosławionym.

Owdowiała Brygida wróciła do swego mistycyzmu oraz „trapienia swego ciała” włosiennicą, chłostą i oparzeniami. Powszechnie uważano ją za wariatkę, jednak ta wariatka postanowiła nawrócić ze złej drogi rozpustnego papieża Klemensa VI (co jej się nie udało:), a jego następców (Innocentego VI i Urbana V) zdopingować do opuszczenia Awinionu i powrotu do Rzymu, siedziby chrześcijaństwa.

Gdy miała 50 lat była już powszechnie znana ze swoich wizji i proroczych snów. Pod jej domem często gromadził się tłum i krzyczał, że principessa powinna zostać spalona na stosie. Jej wizje robiły wrażenie nie tylko na niej samej – widywała papieży zżeranych przez syfilis, z robactwem w sercu.

Brygida nawoływała do porzucenia „permanentnego skandalu”, wystawnego dworu, zaprzestania aktywności politycznej i finansowej, która zajmowała miejsce świętości i reformy Kościoła. Jej słowa piętnujące zepsucie kleru były surowe, ale nie było w nich nic nadzwyczajnego. Dwór papieski wręcz słynął z przepychu i seksualnego rozpasania.

Papież Urban w końcu zdecydował się wrócić do Rzymu, jednak większy wpływ od widzeń Brygidy, miały na tą decyzję liczne grupy rzezimieszków, grasujących bezkarnie (był to czas wojen angielsko-francuskich) na terenach kurii papieskiej. Urban V wrócił w 1367 do Rzymu, ale spotkał się nieprzychylnym stanowiskiem miejscowej ludności (wciąż były tam silne tendencje republikańskie), nastawionej wrogo do francuskiego papieża. Po trzech latach Urban V był zmuszony opuścić Rzym i wrócić do Awignon.

Kult Urbana V zaaprobował papież Pius IX w 1870.

Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.

Peter de Rosa „Namiestnicy Chrystusa”