Gdy rozdzwoniły się dzwony Avignon, aby oznajmić światu, że papież Klemens VI odszedł, podobno poczęto wiwatować: „Nie żyje! Papież nie żyje, jest już w piekle!”. Gdy przez dziewięć kolejnych dni w olbrzymiej katedrze pięćdziesięciu księży odprawiało msze za jego duszę, złośliwi mawiali: „Jemu nic nie pomoże”.
Ponad dwieście lat później grób Klemensa VI zostanie zbezczeszczony przez hugenotów, jego zwłoki spalone, świątobliwa niegdyś głowa posłuży do gry w piłkę, a z papieskiej czaszki będzie się pić wino.
Z pewnością jego pośmiertny los bardzo rozbawiłyby papieża, charakteryzującego się niezwykłym poczuciem humoru. Powszechnie jest znany jego dowcip: „jeżeli angielski król zapragnie swojego osła uczynić biskupem, to musi jedynie o to poprosić”. Wkrótce po tym oświadczeniu na konsystorzu pojawił się osiołek z zawieszoną na szyi tabliczką głoszącą: „Proszę również i mnie uczynić biskupem”. Zdaniem rozbawionego Klemensa żart ten był bardzo udany.
Okazał również swe rozbawienie, gdy otrzymał prezent z notatką: „Od Szatana dla swego brata, Klemensa”. Historyk Joseph McCabe ujawnił nawet akt sprzedaży, ukazujący papieskich urzędników kupujących od wdowy po doktorze „piękny, nowy szacowny burdel”. A akt notarialny odnotowuje, że zakupu dokonano „w imieniu Naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Napomniany przez swojego spowiednika, że żyje w grzechu, miał papież oświadczyć, że sypia z kobietami za radą medyków, tak dla zdrowia:)
"Niech wszechmoc boża wrzuci cię w przepaść, niech przeklęty będzie każdy krok twój, niech Bóg ześle na ciebie ślepotę i obłąkanie i niech piorun w ciebie uderzy. Niechaj wszystkie żywioły wystąpią przeciw tobie, niech dom twój ulegnie zniszczeniu, a dzieci twoje niech zginą w oczach twoich." Takie oto wymyślne życzenia papież Klemens VI złożył cesarzowi Ludwikowi Bawarskiemu (ale to akurat nie były żarty:)
Petrarka opisuje Klemensa VI jako „kościelnego Dionizosa z obscenicznymi i niesławnymi fortelami”. Powiada też, że Awinion w czasach tego papieża „zalewał potop najbardziej występnej przyjemności, nieopisany sztorm rozpusty, najbardziej przykre i bezprzykładne zaprzeczenie czystości”.
Pewnego dnia Klemens zwrócił się do wiernych, trzymając w dłoniach niewielką czarną książeczkę. Podano w niej imiona jego poprzedników na papieskim tronie, a także wykazywano, że ci, którzy byli lubieżni i prowadzili nieczyste życie, rządzili Kościołem lepiej niż ci, którzy dochowywali ślubów celibatu. Z całą pewnością papież nie był obłudny - nie krył się zbytnio ze swej miłosnej działalności, czy też, jak to (rzekomo) nazywał, „plenarnych sesji zaspokojenia”. A przy tym okazał się na tyle wspaniałomyślny, że uznał swe potomstwo.
Gdy w latach 1348-1350 Europę nawiedziła epidemia dżumy, tzw. "czarna śmierć", i gdy zaczęto oskarżać o to Żydów (co doprowadziło do licznych pogromów żydowskich), papież Klemens VI zdołał wykrzesać z siebie trochę rozsądku i wydał bullę zakazującą pod groźbą interdyktu zabijać Żydów bez wyroku sądowego i rabować ich mienie. Więc może owa teoria o lubieżnych i rozpustnych papieżach jako lepszych od tych związanych celibatem ma sens …
Klemens zakupił za 80 tysięcy złotych florenów miasto Awinion i zbudował tam nowy pałac, Palais Neuf. Powiadano, że był to najwspanialszy i najpotężniejszy pałac na świecie, ozdobiony najwykwintniejszymi arrasami i jedwabiami. Wciąż można podziwiać wspaniałe freski zdobiące jego sypialnię, ukazujące igraszki nimf i satyrów.
Znaczną część pałacu przekazano Inkwizycji. Klemensa VI jednak nie obchodziło, co się działo w tych pomieszczeniach. Większość czasu spędzał ze swoimi kochankami w niewielkim pokoju w wieży, wyłożonym podwójnym dywanem.
Gdy papież figlował z kochankami w pościeli obszytej gronostajami, w tym samym czasie ofiary Inkwizycji jęczały w objęciach inkwizycji, często za tak trywialne wykroczenia, jak spożywanie mięsa w czasie Wielkiego Postu.
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.
Peter da Rosa „Namiestnicy Chrystusa”.
Nigel Cawthorne „Bardzo prywatne papieży”.
Inne tematy w dziale Kultura
