Tak miał oświadczyć zgromadzonym kardynałom Jacques Fournier, czyli papież Benedykt XII (1334-1342), chwilę po swoim wyborze na następcę św. Piotra.
Postępowanie papieża było zawsze ostro krytykowane. Oskarżano go o to, że jest „Neronem, śmiercią dla laikatu, żmiją dla duchowieństwa, kłamcą i opojem”. Znany poeta doby renesansu, Petrarka, opisywał go jako niezdolnego do czegokolwiek i wiecznie pijanego sternika Kościoła.
Inni współcześni opisywali Benedykta jako osobę bez estymy i oddającego się zachciankom zmysłowym. Petrarka powiada, że wyśmiewano go i pogardzano nim. Poeta roztacza obraz Awinionu, jako „obrazę dla ludzkości, gniazdo rozpusty, rynsztok, w którym gromadziły się wszelkie męty świata. Tam Boga traktuje się z pogardą, czci się jedynie pieniądze, a prawa Boga i człowieka są powszechnie gwałcone. Wszystko, co tam się znajduje, jest kłamstwem; powietrze, ziemia, domy, a nade wszystko alkowy”.
Benedykt XII rozpoczynał karierę w kościele jako inkwizytor w sprawie herezji katarów. Posłał na stos 5 heretyków, jednak jego specjalnością było tak naprawdę życie seksualne kleru. I chyba znalazł w tym szczególne upodobanie i wzorzec dla siebie.
W 1320 roku rozpoczął dochodzenie w sprawie kapłana Pierre Clergue, wikarego w małej wiosce Montaillou. Pewna wdowa wyznała Inkwizycji, że wikary zdeprawował ją gdy miała około czternastu lat. Kontynuowali ten związek nawet wtedy, gdy dziewczyna wyszła za mąż za Pierre’a Liziera (ślubu udzielił sam wikary Clergue).
Clergue nie poprzestał wszakże na posiadaniu jednej kochanki. Miał ich cały tuzin, każdej wyznając, że kocha ją nad wszystkie kobiety na świecie. Jedną z nich była młoda wdówka, Beatrice de Planiscoles. Wikary wysłał do niej ucznia z zapytaniem, czy mogłaby przespać się z kapłanem. Gdy ta wyraziła zgodę, chłopak zaprowadził ja do miejscowego kościoła św. Piotra.
Jakże możemy czynić takie rzeczy w kościele św. Piotra? – zapytała.
Ku czci św. Piotra – padła odpowiedź.
W oczach przyszłego papieża grzechy łamania kapłańskich ślubów celibatu i zbezczeszczenia kościoła bladły wobec jeszcze cięższego grzechu, a mianowicie stosowania pewnego rodzaju „środka antykoncepcyjnego”.
Gdy bowiem Beatrice wyraziła obawy o możliwość zajścia w ciążę, Clergue przygotował pewne zioła. Według jego zapewnień mogły uchronić ją przed poczęciem. Umieścił torebeczkę z tymi ziołami na sznurku, który zawieszał pomiędzy jej piersiami. Gdy oddawał się z nią miłości, wkładał ową torebeczkę do wnętrza Beatrice.
Za udział w tym romansie przyszły papież Benedykt skazał Beatrice na piętnastomiesięczny pobyt w więzieniu. Kapłan Pierre Clergue uniknął kary, zostając szpiegiem Inkwizycji, ale w końcu i tak zmarł w więzieniu za inne występki.
Inny kapłan wyznał urzędowi Inkwizycji, że po zaznaniu rozkoszy cielesnych ze zwykłą ulicznicą twarz mu spuchła niepomiernie i zaczął sądzić, że w wyniku tego nieczystego związku zaraził się trądem. Przejęty trwogą zaprzysiągł, że już nigdy więcej nie będzie się zadawał z kobietami i zamiast tego ... zaczął uwodzić chłopców.
W konstytucji Benedictus Deus z 1336 roku Benedykt XII ogłosił oficjalną doktrynę o stanie dusz świętych i błogosławionych, które w niebie oglądają Boga. W dziedzinie politycznej tradycyjnie współpracował z królem francuskim.
Aby położyć ostatecznie kres roszczeniom papieskim w sprawie korony niemieckiej, Ludwik Bawarski zwołał do Rhense zjazd elektorów (1338), na którym powzięto uchwałę stanowiącą, iż kandydat obrany w prawidłowy sposób będzie uznany za króla Niemiec bez względu na stanowisko, jakie w tej sprawie zajmie papiestwo. Był to poważny cios w autorytet papieża, a jego zadanie możliwe było dzięki całej serii zdegenerowanych moralnie papieży.
W czasach Benedykta XII papieską tiarę ozdobiono potrójnym diademem (poprzednio było ich tylko dwa). Trzy korony symbolizowały władzę w niebie, na ziemi i nad czyśćcem:)
Papież nie podtrzymał postanowień procesu warszawskiego z 1339 roku, który nakazał krzyżakom zwrócić Polsce Kujawy, ziemię dobrzyńską, Pomorze Gdańskie, ziemię chełmińską i michałowską, oraz wypłatę Polsce odszkodowania 194 500 grzywien. Benedykt XII po krzyżackiej apelacji polecił ponowne zbadanie zasadności roszczeń Polski do spornych ziem.
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.
Peter da Rosa „Namiestnicy Chrystusa”.
Nigel Cawthorne „Bardzo prywatne papieży”.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Benedykt_XII
Inne tematy w dziale Kultura
