Papież Honoriusz III (1216-1227) był bliskim współpracownikiem Innocentego III, oraz autorem Księgi wpływów kościoła rzymskiego, źródła poznania rozwoju ekonomicznego ówczesnego papiestwa.
Przez cały swój pontyfikat papież usilnie zabiegał, by podtrzymać straszliwą krucjatę w Langwedocji. Wzorem swego poprzednika słał ostre listy do przeciwników krucjaty, poszczególnych miast, biskupów, hrabstwa Barcelony i Królestwa Aragonii. Prosił, zachęcał, groził ekskomuniką a nawet nałożeniem interdyktu na całe państwo, czy też ogłoszeniem nowej krucjaty przeciwko opornym.
Dzięki jego staraniom pacyfikacja Langwedocji wciąż trwała. Papież walnie przyczynił się do ostatecznego podboju tej krainy przez władców Francji.
W 1217 roku ukoronował na cesarza Cesarstwa Łacińskiego Piotra II de Courtenay, który odznaczył się udziałem w krucjacie katarskiej. Po koronacji cesarz udał się do Konstantynopola, jednak po drodze został schwytany przez despotę Epiru, Teodora Dukasa Komnena (kuzyna Angelosów, władców dawnego Biznacjum). Po dwóch latach uwięzienia pechowy cesarz zmarł.
W 1220 roku papież ukoronował cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Mimo iż Fryderyk od dziecka znajdował się „pod opieką papieży” (a może właśnie dlatego:), szybko zaczął zdradzać aspiracje do wyzwolenia się spod tej kurateli.
Znany jest z ciekawego zdania: Kobiety nie powinny przemawiać, gdyż noszą na wargach Piętno Ewy, która przypieczętowała los mężczyzny. Było ono wyrażone w liście do biskupów, gdy papież usiłował skończyć z powszechnym wówczas zwyczajem wygłaszania kazań przez przeorysze z kościelnych ambon.
W roku 1225 Honoriusz III polecił spalić wszystkie egzemplarze dzieła filozofa irlandzkiego Jana Szkota Eriugeny "De divisione naturae". Decyzja ta również stała w związku z szerzącą się wśród ludu herezją amalrycjan (dość dziwaczna herezja, szczerze mwiąc:) Jan Szkot Eurigena ośmielił się głosić zdanie, iż rozum jest wyższą instancją niż nawet autorytet Ojców Kościoła. Decyzja Honoriusza III zintensyfikowała kościelny zwyczaj palenia książek (wcześniej palono je sporadycznie i bez takiego entuzjazmu) – już w 1248 roku inkwizytorzy spalili w Paryżu dwadzieścia wozów książek.
Papież wysłał do Egiptu swojego legata Pelagiusza z Albano – dzięki skrupulatnie realizowanym instrukcjom papieskim (oraz własnej głupocie) legat doprowadzi do katastrofy V wyprawę krzyżową.
Honoriusz III wydał w 1217 roku istotne przywileje dla Krzyżaków, stawiając ich w tak silnej pozycji jak joannitów i templariuszy. Już wkrótce zakon krzyżacki, głupio zaproszony przez Konrada Mazowieckiego do Polski w 1226 roku (wcześniej został wyrzucony z Węgier), sfałszuje dwa dokumenty – jeden nadający im w wieczyste władanie ziemię chełmińską i zdobycze w Prusach, drugi zaś to tzw. Złota Bulla z Rimini, antydatowana przez casarza Fryderyka II i mistrza zakonu.
Za pontyfikatu tego papieża na ziemiach polskich powstał zakon Braci dobrzyńskich, który wkrótce zasili szeregi krzyżaków.
Honoriusz III zaproponował grekom utworzenie Kościoła autonomicznego, zwłasną hierarchią i liturgią, pod warunkiem jednakże, że patriarcha grecki będzie uznawałprymat papieża. Kler grecki nie przyjął tej propozycji. Trochę później, na zwołanym przez cesarza nikejskiego synodzie w Nympheum, łacinnicy i grecy wyzywali się wzajem od heretyków.
Honoriusz III okazał się łaskawy wobec polskiego księcia Leszka Białego – zamienił mu obowiązek wyprawy do Ziemi Świętej na udział w krucjacie na Prusy. Leszek miał tak wyrazic się w liście: Złożony chorobą, popłynąć do Ziemi Świętej nie mogę, zwłaszcza iż z powodu przypadłości w naturę ciała wymierzonej, ani wina, ani prostej wody pić nie mogę, przyzwyczajonym tylko piwo względnie miód pić.
Inne tematy w dziale Kultura
